Amerraind RPG

Zynis

Malec chwile się zastanawiał. Aż wreszcie odpowiedział.
- Placek z jagodami! Mama zawsze robi placek z jagodami.

Arai Ralza

Kobieta zaśmiała się. No tak, Nostris też lubił jagody. Szybko zaczęła przygotowywać placek dla chłopca, jednocześnie podając mu woreczek z kremowego płótna.
- Daktyle - wyjaśniła. - Częstuj się, nim zrobię placek, trochę czasu minie.

Zynis

Dago przyjął woreczek.
- Dziekuje - powiedział z buzią pełną daktylów.

Arai Ralza

- Jak ma na imię twoja mamusia? - zapytała ciekawsko służąca, zagniatając ciasto.

Zynis

- Areja - odparł pomiędzy pomiędzy porcjami daktylów - A tata Zynis

Arai Ralza

Kobieta zdziwiła się szczerze, słysząc, że chłopiec nie jest dzieckiem Nostrisa.
- Więc kim jest Nostris dla twojej mamusi? - drążyła uprzejmym tonem.

Zynis

Malec pokręcił głową.
- Nie wiem

Arai Ralza

Kobietę zaciekawiły słowa malca.
- CZemu teraz nie mieszkasz z mamusią? - zapytała. Była bardzo ciekawska.

Zynis

- Mama powiedziała że na kilka dni musze wyjechać - powiedział Dago

Arai Ralza

Kobieta uznała, że chłopiec nic jej ciekawego nie powie. Postanowiła, że spróbuje pociągnąć za język Nostrisa, może ten coś jej powie.
- Chcesz? - zapytała, podając chłopcu resztę jagód w miseczce.

Zynis

Dago przyjął jagodny. Po chwili całe jego usta były czerwone od jagód.

Arai Ralza

Kobieta uśmiechnęła się - chłopiec był bardzo sympatyczny. Podała mu kubek mleka - niech chłopiec zje coś, bo znając Nostrisa, to ten pewnie o takich rzeczach nie pamięta. Sam prawie nigdy nie je, więc trudno, aby pamiętał, że dziecko trzeba karmić.
- Co sądzisz o Nostrisie? - zapytała.

Zynis

- Jest miły - odparł po chwili wachania - I zabawny

Arai Ralza

- Zabawny? - upewniła się. - Wydawało mi się, że raczej surowy.

Zynis

Dago pokręcił głową.
- Zabawny. Bawił się że mną.

Arai Ralza

Kobieta aż uniosła brwi ze zdziwienia - Nostris, który bawi się z dziećmi, coś podobnego. A myślała, że on ma tylko kobiety w głowie.
- Tutaj nie masz się z kim bawić, prawda?

Arai Ralza

Demon wprowadził Tobiasa do posiadłości, zaprowadzając go od razu do biblioteki.
- Czekasz tu - rozkazał, po czym wyszedł.

- Katherine... - zaczął nieśmiało, wchodząc do jej pokoju.

Katherine Misch

Dziewczyna przyjaźnie uśmiechnęła się do Ralzy. Nie widziała go dość długo.
- Witaj, słonko - powiedziała, patrząc prosto w jego oczy. - Coś się stało?

Arai Ralza

Demon objął Katherine i pogładził ją po brzuchu, uśmiechając się.
- Skarbie... - zaczął. - Na dole jest mężczyzna, który twierdzi, że jest twoim mężem.
Ralza spojrzał na Katherine, jednocześnie badawczo i starając się dodać jej otuchy. Nie ważne, co odpowiesz, nie opuszczę cię...

Katherine Misch

Dziewczyny oczy zwiększyły się do rozmiaru sporej monety. Głośno przełknęła ślinę.
- Tobias... - szepnęła, zakrywając twarz dłońmi. - Arai, błagam...

Arai Ralza

Ralza objął protekcyjnie Katherine.
- Cicho, spokojnie - szepnął. - Obronię cię, jeśli zajdzie potrzeba. Przepędzę go, chcesz?

Katherine Misch

- Ja... nie wiem. Co on ci powiedział? - spytała, a w oczach pojawiły się obrazy z przeszłości.

Arai Ralza

- Nie wierzę w żadne jego słowo - odparł Ralza.

Katherine Misch

- Powiedz, co on ci powiedział, błagam... - spojrzała błagalnie.

Arai Ralza

- Wiele złego - odparł Ralza. - Nie wierzyłem mu. Jednak twierdził też, że go opuściłaś.

Katherine Misch

- Ralza, wszystko! - zaczęła go szamotać za ramiona. Coś się z nią działo.

Arai Ralza

Demon objął Katherine. Widział, że jest zdenerwowana, próbował ją uspokoić, zarówno gestem, jak i słowem.
- Spokojnie, skarbie, obronię cię przed nim, jeśli tylko mi rozkazesz - obiecał. - Nie bój się, spokojnie.
Chwila milczenia...
- Mówił mi tylko, że cię szukał, że go zostawiłaś razem z waszym dzieckiem. To psychopata, Kath, nie pozwolę mu, aby się do ciebie zbliżył. Zabiję go, jeśli tylko cie dotknie.

Zynis

Dago wstał z łóżka i wyjrzał przez okno. Słońce wisiało już wysoko na niebie. Ziewnął i przeciągnął się. Balowanie do puźna zdecydowanie mu nie służyło. Ale ta panienka w karczmie była całkiem niezła, zaśmiał się cicho, więc służyło. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze, zobaczył w nim szesnastolatka z burzą czaerownych włosów i błękitnymi oczmi. Właściwie sam nie wiedział skąd je oddziedziczył, pewnie po którejś babce. Wzruszył ramionami. I zaczął przeszukiwać pokuj w calu znalezienia jakiejś tuniki.

Arai Ralza

Długo nie musiałeś szukać - służąca zapukała i zajrzała ciekawsko przez drzwi. W rękach niosła stos twoich ubrań, wypranych i wyprasowanych.
- Dobrze, że już nie śpisz, dochodzi południe - zauważyła.

Zynis

Dago pokiwał głową, I ziewnął jak na zawołanie. Przyjął obania z rąk służacej i zaczął się ubierać.
- Nostris w domu? - zapytał zakładając tunike.

Arai Ralza

Dziewczyna przytaknęła skinieniem głowy.
- Tak, jest - odparła. - Ale ma gościa, może lepiej mu nie przeszkadzać.

Zynis

- Nie wspominał że mam się u niego stawić? - upewnił się Dago. Może cało nocna nie obecności mi się upiecze

Arai Ralza

- Nie - odparła. - Ale powiedział, że jak wrócisz, to ogórki małosolne są dobre. Ja nie wiem, o co mu chodziło - dodała szybko.
Wiedziała, aż za dobrze wiedziała. Nostris zawsze jadł ogórki na kaca.

Zynis

Dago uśmiechnął się podnosem.
- To możesz dopisać do to śniadania - powiedział wychodząc z pokoju - A co właściwie dzisiaj na śniadanie? Jestem strasznie głodny.

Arai Ralza

Dziewczyna wyszła za Dagonem.
- Jajecznica na boczku - odparła. - Wątpię, żeby ogórki były do tego dobre, chyba nie zaryzykujesz.
Dziołszka mówi do ciebie na "ty" - pozwolisz jej?

Zynis

Dago zerknął z ukosa na służącą.
- Sam zdecyduje co jest dobre, a co nie - warknął.

Arai Ralza

Dziewczyna skuliła ramiona.
- Powiedziałam coś nie tak?

Katherine Misch

- Nie, nie zabijaj go - powiedziała z bojaźnią w oczach. Przytuliła się mocno do Araia. W głębo duszy bała się o obydwóch.

Arai Ralza

- Kath, nim go spotkasz, powiedz mi tylko, ile było prawdy, w tym, co powiedział. Chcę znać twoją wersję.

Zynis

- Nie będziesz mi rozkazywać - warknął jeszcze raz i wszedł do jadalni. A następnie zajął miejsce za stołem i czekał na śniadanie.

Arai Ralza

Po chwili ta sama dziewczyna przyniosła Dagonowi śniadanie. Stała chwilę, nie potrafiąc wydusić z siebie słowa, zawstydzony wzrok utkwiwszy w podłodze.
- Ja nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało - usprawiedliwiła się w końcu. - Ja przepraszam, chciałam dla ciebie dobrze.

Zynis

Dago spojrzał na służącą pomiędzy kęsami. Przez cały posiłek milczał, zachowują służącą w niepewności. Wreszcie po kilkunastu minutach wstał i podszedł do dziewczyny. Górował nad nią wzrostem.
- Sam wiem co jest dla mnie dobre. Nie jesteś moją matką żeby za mnie decydować.

Arai Ralza

- Ale ja naprawdę chciałam dobrze - odparła, podnosząc na niego wzrok, jednak w jej głosie zabrakło pewności. - To była tylko sugestia, przepraszam.
Znowu spuściła wzrok.

Zynis

Dago westchnął cicho.
- No, dobrze, dobrze - powiedział - Tylko tu nie płacz

Arai Ralza

- Nie będę - zapewniła, nie podnosząc wzroku. - Ale nie gniewaj się na mnie, proszę, ja nie chciałam źle. I nie mów Nostrisowi.

Zynis

- Ależ wy się go boicie - powiedział siadjąc spowortem na krześle - Nie martw się o niczym się nie dowie.

Arai Ralza

- Dziękuję, naprawdę dziękuję. Ja nie boję się Nostrisa, tylko on jest surowy i gdyby ktoś mu powiedział, że pyskuję, to mógłby zrobić się niemiły albo zwolnić mnie przy najbliższej okazji, tak często robią, a ja nie chcę stracić pracy.
Dziewczyna zacisnęła wargi - za dużo chyba powiedziała.

Zynis

- Nic nie powiem - zapewnił jeszcze raz Dago - W gróncie rzeczy on jest niegroźny, tylko takiego udaje.

Arai Ralza

- No nie wiem... Asuz parokrotnie dostał od Nostrisa za niedopilnowanie obowiązków. Raz opuchlizna z oka nie schodziła mu bity tydzień, chociaż lodem okladał.
No tak, plotki - która służąca nie opowiada plotek?

Zynis

Dago zaśmiał się na cały głos.
- Wątpie żeby on miecz umiał utrzymać, a co dopiero kogoś uderzyć.