Amerraind RPG

Katherine Misch

Dziewczyna z ciepłym uśmiechem na ustach weszła do domu. Wychodziła się za wszystkie czasy, teraz trzeba posiedzieć. Zajrzała do Araia, a widząc go na jej twarzy zagościł jeszcze większy uśmiech.
- Witaj. - Cmoknęła go w policzek.

Arai Ralza

Demon usmiechnął się do Kath i objął ją w talii.
- witaj skarbie, jak minąl dzień?

Katherine Misch

- Jak każdy inny - odpowiedziała, opierając głowę na ramieniu Ralzy. - A tobie?

Arai Ralza

Ralza pogładził ukochaną po włosach.
- Dużo się działo - odparł. - Jednak jest coś, co musze ci powiedzieć... na pewien czas dostałem pod opiekę swojego wnuka.

Katherine Misch

Dziewczyna ani drgnęła.
- Żebyś był tylko dobrym dziadziusiem - powiedziała, a Ralza dostał pstryczka w nos.

Arai Ralza

Ralza uśmiechnął się do Kath.
- Dziadkiem jeszcze nigdy nie byłem - zauważył. - Ale dziadek zawsze dzieciaka rozpuszcza, nie? Bo jak tak, to sobie poradzę.

Katherine Misch

- Tylko nie przesadzaj - zaśmiała się i wyślizgnęła z objęć Ralzy. Podeszła do okna, jednak nagle zakręciło jej się w głowie i upadła na kolana.

[jak ja kocham omdlenia xD]

Arai Ralza

Demon zaraz doskoczył do Kath i pomógł jej wstać.
- Uważaj - szepnął.
Ralza objął Kath wpół i popdrowadził do najbliższego siedziska.
- Może przynieść ci coś? Wody albo herbaty? - zaproponował.

Katherine Misch

Katherine usiadła, jednak kompletnie nie wiedziała, co Ralza mówił. Po chwili odzyskała świadomość, jednak wciąż kręciło jej się w głowie.
- Cholera - mruknęła sama do siebie.

Arai Ralza

- Jak się czujesz? - zapytał zatroskany Ralza. - Lepiej? Może lepiej, żeby cię medyk zobaczył?

Katherine Misch

Dziewczyna jedynie oddychała głęboko. Nie umiała z siebie wydusić ani słowa. Było jej trochę ciężko. Próbowała się uśmiechnąć, ale nie umiała.

Arai Ralza

Ralza podał ukochanej trochę wody w czarce.
- Wypij, poczujesz się lepiej - zapewnił. W końcu już niejednokrotnie jego kobieta była w ciąży. - I oddychaj głęboko, zaraz ci minie.

Katherine Misch

Dziewczyna wypiła i oddychała.
- Już mi trochę... lepiej - powiedziała z trudem.

Arai Ralza

Ralza uśmiechnąl się.
- Na pewno?

Katherine Misch

- Tak, tak - zapewniła, jednak dalej z niepewnością w głosie. - Chyba za dużo chodziłam po powietrzu i się zmęczyłam.

Arai Ralza

Ralza zgodził się skinieniem głowy.
- Oszczędzaj się i nie chodź za daleko - upomniał ciepłym tonem. - Jeśli będziesz coś potrzebować, poproś Zenasa.
Demon usiadł przy nogach Kath i westchnął.
- Zły to czas na podróż - zauważył.

Katherine Misch

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się. Czuła się o wiele lepiej.
- Dla ciebie pójdę nawet na koniec świata i nie mów mi, że mam nie iść z tobą - powiedziała poważnym tonem.

Arai Ralza

Demon westchnął.
- Podróż będzie męczaca - zauważył. - Wiesz... zastanawiam się, czy Hans nie pozwoliłby mi poczekać z tym wyrokiem, aż urodzisz.

Katherine Misch

Dziewczyna spuściła wzrok.
- Ale mi naprawdę nic nie będzie. To tylko przejściowe zawroty głowy, za dzień, dwa miną.

Arai Ralza

- A później zaczną się mdłości - odparł demon. - Będziesz się szybko męczyć, zaczną puchnąć ci stopy... Kath, skarbie, wiem, jak to wygląda.

Katherine Misch

- Nie jestem taka jak wszystkie... - szepnęła cicho i wstała. Podeszła do okna i westchnęła.

Arai Ralza

- Kath, skarbie, chyba cię nie obraziłem? - zapytał demon, wstając z podłogi.

Katherine Misch

- Nie, wcale - odpowiedziała z lekką ironią w głosie. - Może po prostu powiedz, że będę zbędnym balastem? Bo ta udawana troska ci nie wychodzi - prychnęła.

Arai Ralza

Ralza był szczerze zaskoczony tym wyrzutem.
- Skarbie... - zaczął niepewnie. - Ale... To nie o to mi chodziło, słowo honoru. Skarbie, ja chcę tylko twojego dobra.
Demon przytulił Kath i pocałował ją w czoło. I zaczęły się humorki...

Katherine Misch

Dziewczyna wyślizgnęła się z ramion.
- Wam zawsze nie o to chodzi - prychnęła.

Arai Ralza

Demon nie ukrywal swego zmartwienia - takie słowa bolały, zwłaszcza z ust ukochanej osoby, a nie przelotnej miłostki.
- Kath, ja cię kocham - odparł Ralza, jeszcze nigdy nie brzmiał tak prawdziwie. - Przecież... ja chciałem dla ciebie zostać tutaj, aż nie urodzisz.

Katherine Misch

Na słowo kocham, dziewczyna drgnęła. Nie wiedziała, co powiedzieć.
Usz, zaczynają się moje humorki - pomyślała sobie i westchnęła.
- Przepraszam - szepnęła. - Kocham cię - powiedziała i odwróciła się do Ralzy opierając swoje czoło o jego. - Nawet nie wiesz jak bardzo - dodała.

Arai Ralza

Demon uśmiechnął się, ukazując szereg białych zębów.
- To może jednak napijesz się herbaty? - zaproponował. - Spokojnie porozmawiamy o wszystkim.

Katherine Misch

- Z miłą chęcią - odpowiedziała. Chyba jednak nie umiała się gniewać na Ralzę. Wiedziała, że może liczyć na jego wsparcie w każdym momencie.

Arai Ralza

Demon zaprowadził Kath na taras i zaraz zawołał, aby zaparzono im herbaty - był miły wieczór, warto było posiedzieć na dworze.
- Gdzie chciałabyś mieszkać? - zapytał demon. - Możemy zacząć wszystko od nowa, może sprawmy, aby było to nasze wymarzone miejsce?

Katherine Misch

- Mnie to jest obojętne. Chcę tylko mieć ogród i jakiś mały staw. Zawsze o tym marzyłam... - Przypomniała sobie swój mały rodzinny domek.

Arai Ralza

- Co byś powiedziała, na jakiś wiejski dworek albo folwark - rozmarzył się demon. - Bez zwierząt co prawda, ale można o tym pomyśleć, hm?

Katherine Misch

Dziewczyna pokiwała głową twierdząco.
- To będzie coś pięknego... - rozmarzyła się, patrząc w gwiazdy.

Arai Ralza

Demon wziął Katherine za rękę.
- A co z imieniem dla dziecka? - zagadnął.

Katherine Misch

- Jeśli urodzi się dziewczynka, niech się nazywa Audrey. Tak miała na imię moja babcia. A jeśli chłopiec... Ty decyduj. - Uśmiechnęła się.

Arai Ralza

Ralza zastanowił się przez moment.
- Azariis - zdecydował. - Co prawda imię nietypowe, ale dla mnie jest bardzo ważne.

Katherine Misch

- Mi się podoba - uśmiechnęła się.

Arai Ralza

Demon spojrzał w niebo, przypominajac sobie Azariisa - to on go pierwszy uderzył za niesubordynację. Przez to w końcu został prawdziwym żołnierzem. W sumie niemiłe wspomnienia, ale dla niego bardzo ważne.

Katherine Misch

Dziewczyna uścisnęła rękę Ralzy. Wiedziała, że milczenie da więcej, niż słowa.

Arai Ralza

Demon uśmiechnął się ciepło do Kath. Wiedział, że długo jej nie opuści, po prostu nie mógłby znieść rozstania. Kochał ją, nawet bardzo. Nietypowe dla niego uczucie...
- Jesteś dla mnie najważniesza...

Zynis

Dago obudził się po kilku godzinach snu. Nie widząc w pobliżu demona, wstał z łożka i ruszył na zwiedzanie domu. Za któryś razem trafił do pokoju Ralzy. Zamrugał zdziwiony widząc kobiete, ale wszedł do środka. Spojrzał na Razle.
- Kto to? - zapytał się

Arai Ralza

- To jest Katherine, moja narzeczona - odparł demon. - Skarbie, to jest Dago.
Mój wnuk, dodał, niemo poruszając wargami.

Katherine Misch

Kath uśmiechnęła się ciepło do Dago i pomachała mu ręką. Była jednak trochę zaskoczona, że Arai nazwał ją narzeczoną.
- Cześć - powitała się.

Zynis

Dago spojrzał zdziwiony na Ralze.
- Tata, też mówi do mamy skarbie - powiedział - Co to znaczy?

[ Widać że jest w ciąży? Smile

]

Arai Ralza

- Katherine jest dla mnie jest kimś bardzo waznym, dlatego mówię do niej skarbie - wyjaśnił demon, trzymając dziewczynę za rękę.

Zynis

[ Dobra jesteś Gabriel w te klocki Smile

Moja oddpowiedź na te pytania co bachor zadaje wyglądała by tak; "Eee ... zapytaj się kogoś innego" ]

- Acha - podsumował inteligentnie Dago. Spojrzał nieufnie na Kath. A po chwili wachania podszedł bliżej. Nie za bardzo wiedział co ma zrobić.

Katherine Misch

[Trochę widać, ale bez przesady]

Dziewczyna cały czas się uśmiechała. Nie wiedziała co zrobić, i chyba ten sam problem miał Dago.

Arai Ralza

Demon uśmiechnął się do Kath, po czym do Dagona.
- Siadaj, chłopie - zachęcił, wskazując fotel naprzeciwko. - Z Katherine pijemy herbatę, może też chcesz? Albo coś innego, jakieś mleko, czy co...

Katherine Misch

Katherine spojrzała na chłopca. Był słodki.
- Możesz mi powiedzieć, o co chodzi z tą narzeczoną? - szepnęła tak, aby słyszał to tylko demon.

Arai Ralza

Demon prawie się zarumienił.
- Wybacz, zapomniałem ci wcześniej powiedzieć...
Ralza wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko. Można było się domyślić, co jest w środku.
- Chciałem, aby było romantycznie, ale nie wyszło...