Amerraind RPG

Katherine Misch

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko do służącego i wzięła list. Przeczytała go i westchnęła.
Swój wzrok zatrzymała na słowie "kocham".
Taaa... - pomyślała i zmięła kartkę.

Arai Ralza

Służący przestąpił z nogi na nogę - nie było dobrze. Nostris pewnie znowu jakąś dziewczynę poznał, dlatego ta jest taka zła...
- Może mogę panience w czymś pomóc? - zapytał nieśmiało.

Katherine Misch

- Mógłbyś. Ale tylko jeśli mi obiecasz, że będziesz mówił prawdę. Szczerą prawdę. - Spojrzała na służącego.

Arai Ralza

Służący rozejrzał się nerwowo. Nie może odmowić, Nostris by się gniewał. Ale jeśli to pytania o Nostrisa, to może być jeszcze gorzej.
- Postaram się - obiecał.

Katherine Misch

- Ile kobiet tu przyprowadził? - spytała z obojętnością. Chciała się co nieco dowiedzieć, żeby później nie być zaskoczoną.

Arai Ralza

Służący przestąpił z nogi na nogę - tego pytania bał się chyba najbardziej. Błagał tylko bogów, aby Kath się na nim nie wyżywała - później i tak zbierze od Nostrisa.
- Sporo - zaczął niepewnie. - Ale nigdy dwie na raz. Dopiero, kiedy jedną rzucił, przychodziła druga. Pan Nostris jest młody, ma bardzo duże powodzenie.

Katherine Misch

- Można się było spodziewać - szepnęła sama do siebie. Gdy zobaczyła dziwne zdenerwowanie na twarzy służącego. - Rozluźnij się, przecież nie jestem taka zła. - Uśmiechnęła się.
- A czy którąś szanował najbardziej? - spytała słodkim głosem podchodząc nieco bliżej służącego, chcą słyszeć jego cichy ton.

Arai Ralza

- N-nie - odparł służący. - Raczej nie... To znaczy... Kiedyś była jedna taka, druidka z psem, ją bardzo szanował. Ale tak to nie. Nostris nigdy nie miał kobiety, którą by pokochał... to znaczy...
Służący urwał i spuścił wzrok, jakby w tym swoim wywodzie powiedział o jedno słowo za dużo.

Katherine Misch

Kath zbliżyła się do niego i podniosła podbródek. Spojrzała prosto w oczy, po czym uśmiechnęła się.
- Nie musisz się niczego obawiać - szepnęła kusząco.

Arai Ralza

Służący wbrew pozorom nie stał jak cielak - cofnął się trochę, ponownie spuszczając wzrok. Jego policzki zrobiły się lekko czerwone.
- No bo... no bo... - nie umiał zacząć. - No bo ostatnio słyszałem, jak w kuchni mówili, że panicz to chyba najbardziej panienkę kocha.

Katherine Misch

Dziewczyna trochę osłupiała. Nie wiedziała co powiedzieć. Słowa, jakie przed chwilą wypowiedział służący podziałały na nią jak grom z jasnego nieba.
Podeszła do niego, złapała ponownie za podbródek i musnęła namiętnie wargami jego usta.
- Dziękuję - szepnęła prosto do ucha i odeszła pod okno. - Mógłbyś przynieść mi filiżankę herbaty? Bez cukru?

Arai Ralza

- T-tak... - wyjąkał zawstydzony służący.
Chłopak wyszedł z pokoju, zastanawiając się, czy nie wysłać kogo innego z tą herbatą. Zrezygnował jednak, bo jeszcze by się wypytywali, a wtedy to Nostris by się na pewno dowiedział o tym pocałunku. Wolał nawet nie myśleć, co by go czekało.

Katherine Misch

Dziewczyna nie wiedziała, co w nią wstąpiło. Chyba pragnęła się zabawić. Szybko zrzuciła ciuchy, zostając w samej bieliźnie, która prawie nic nie zakrywała. Położyła się na łóżku i czekała na służącego.

Arai Ralza

Chłopak wrócił z filiżanką herbaty na tacy. Zapukał, po czym wszedł, raczej nie czekajac długo na zaproszenie. Stanął jak zaklęty, kiedy zobaczył prawie nagą dziewczyną leżącą na łożku. Szybko odwrócił wzrok. Nie to, ze Kath była brzydka, wręcz przeciwnie, ale tu ściany mają uszy. Służacy postawił tacę na stoliku obok łóżka, nie patrząc na Katherine.
- Coś jeszcze? - zapytał.

Katherine Misch

- Nie, dziękuję - powiedziała. - Wybacz, jeśli cię zażenowałam, ale było mi strasznie gorąco. - Wstała i ubrała się z powrotem.
Co mi odbija?! - skarciła się w myślach.

Arai Ralza

Służący w końcu spojrzal na Katherine.
- Nie musi panienka przepraszać - zaczął nieśmiało. - Ja tylko... Pan Nostris bardzo panią kocha i byłby badzo niezadowolony, gdybym patrzył...

Katherine Misch

- Ale czy patrzeć to grzech? Cóż może z tym pocałunkiem przesadziłam, ale Ralza się nie dowie, obiecuję. - Uśmiechnęła się szeroko. - A z tą miłością... I tak pewnie lada dzień mu się znudzę...

Arai Ralza

- Ralza? - zdziwił się służący. - To znaczy panicz Nostris? Zapewniam panienkę, ze mu się panienka nie znudzi.

Katherine Misch

- A skąd ta pewność? - spytała zaciekawiona.

Arai Ralza

Służący spuścił wzrok.
- Tego raczej nie powinienem mówić - wyjąkał. - Panicz byłby niezadowolony.

Katherine Misch

- Ile razy mam powtarzać, że on się nie dowie? - zaśmiała się. - Skąd ta pewność?

Arai Ralza

Służący długo ze sobą walczył, aby w końcu powiedzieć Kath prawdę.
- No bo... Jak paniczowi nie zależy, to nie zaprasza dziewczyny do siebie i się z nią nie kocha! - wypalił w końcu, może trochę zbyt śmiało, ale taka była prawda.

Katherine Misch

Dziewczyna piła akurat herbatę.
Gdy usłyszała słowa służącego, zakrztusiła się i nie mogła złapać oddechu. Po chwili jednak uspokoiła się, ale ledwo co powstrzymywała śmiech.
- Tylko na tej podstawie to oceniasz? - zapytała cicho, bo nie chciała wybuchnąć śmiechem.

Arai Ralza

Służący doskoczył do Kath, aby ją "ratować", jednak jego pomoc była zbędna. Stanął obok i znowu spuścił głowę - głupio było mu o tym wszystkim mówić.
- No bo tak jest - odparł. - Tak mówią w kuchni, jak pracuję tu od niedawna, tylko powtarzam, co mówili. Ale panicz nigdy nie miał narzeczonej, to nie wiedzą, czy to prawda, czy tylko spekulacje.

Katherine Misch

- Dziękuję za szczerość. - Uśmiechnęła się szeroko, jednak po chwili mina jej trochę zbladła. - Czemu wy się tak go... boicie?

Arai Ralza

- Nie wszyscy się boją - odparł służący. - Panicz jest dobry, ale często wpada w gniew. Wtedy bywa nieprzyjemnie.

Katherine Misch

Dziewczyna westchnęła głęboko.
- A była już jakaś 'nieprzyjemna' sytuacja?

Arai Ralza

- Nieprzyjemna? - upewnił się chłopak. Nie wiedział, co może mieć na myśli, mówiąc "nieprzyjemna sytuacja".

Katherine Misch

- No, że on wpadł w gniew...

Arai Ralza

Służący pokręcił głową.
- Wszyscy szanujemy panicza - zapewnił. - Czasami... czasami kogoś uderzy, ale to tylko jak jest bardzo zły. To się żadko zdarza. Ale jak się bardoz zdenerwuje, to wygląda strasznie, oczy mu płoną i... przepraszam, mówię głupoty.

Katherine Misch

- Ależ nic nie szkodzi. Nie dam mu podnieść na was ręki już nigdy, dopóki tu będę - powiedziała i uśmiechnęła się do służącego. - Tylko to może nie potrwać długo... - dodała, troszkę ciszej.

Arai Ralza

- Dlaczego? Ma zamiar panienka wyjechać?

Katherine Misch

- Nie wiem. Może... - powiedziała smętnym głosem, jednak powróciła do swojego uśmiechu. - Jak ci na imię?

Arai Ralza

- Zenas - odparł chłopak szybko.

Katherine Misch

- Ładnie - stwierdziła i usiadła na łóżku. - Czemu ten świat jest taki zły... - powiedziała, jakby całkowicie zapominając o obecności służącego.

Arai Ralza

- Nie jest zły - zapewnił Zenas. - Tylko czasem ma się pecha. Panicz na przykład ma dużo szczęścia i zawsze jest szczęśliwy. Tylko czasem, jak się zamyśli, to się robi smętny. Ale panienki jeszcze nigdy nie widziałem smutnej, więc chyba nie jest tak źle.

Katherine Misch

Westchnęła.
- Przepraszam, jestem śpiąca - powiedziała i ziewnęła. Wskoczyła pod kołdrę i odwróciła się tyłem do służącego. Po jej policzku spłynęła malutka łza.

Arai Ralza

- Ja przepraszam, jeśli coś nie tak powiedziałem... - zaczął Zenas niepewnie. - To ja moze wyjdę?
Wyszedł.

Katherine Misch

Dziewczyna słuchała trzasku drzwi, a kiedy już usłyszała, wstała i złapała za coś do pisania i kartkę.

Ralza...
Bo nikt nie może mieć wszystkiego.
Tak jak ja nie mogę mieć Ciebie.
Bo nie wszyscy zasługują na miłość.
I tymi właśnie jestem ja...
Żegnaj,
Kath.

Uśmiechnęła się lekko i zostawiła kartkę na szafce przy herbacie, której Zenas nie wyniósł - w końcu była jeszcze dobra. Otworzyła okno i zobaczywszy, że jest na pierwszym piętrze, wzięła torbę i zeskoczyła, podążając sama nie wiedząc gdzie.

Arai Ralza

Ralza i Kath doszli pod posiadłość. Demon puścił ukochaną przodem.
- Nostris!
Ralza spojrzał na Asuza, który podszedł długimi krokami w ich stronę.
- Mówiłem ci, żebyś mnie tak nie nazywał - zauważł lekko zirytowany demon.
- Przepraszam, paniczu. List do panicza - dodał, podajac Ralzie kartkę.
Arai pobierznie przejrzał tekst. Skrzywił się.
- Wybacz, skarbie, muszę isć, to pilne - wyjaśnił i wyszedł.

Katherine Misch

Dziewczyna siedziała w domu już pewien czas. Trochę ją to nudziło, szczerze mówiąc. Westchnęła cicho i dotknęła swojego brzucha, automatycznie się uśmiechając.

Arai Ralza

Zenas przyszedł do Katherine i przyniósł jej gorzkiej herbaty.
- Przyniosłem panience herbatę - oświadczy. - Może wypije ją panienka na tarasie? Pogoda jest ładna, dobrze to panience zrobi.

Katherine Misch

- Dziękuję, ale wypiję i wyjdę. Nie lubię siedzieć w domu - oznajmiła biorąc od Zenasa szklankę i wypijając całą zawartość duszkiem. Wzięła swój płaszcz i zniknęła za drzwiami.

Arai Ralza

Demon wszedł do domu, prowadząc za sobą Dagona. Służąca aż zaniemówiła, kiedy zobaczyła chłopca w towarzystwie de Morgana. Ralza podszedł do niej.
- To syn mojej przyjaciółki - wyjaśnił. - Nie mój. Mam się nim zająć przez kilka dni.
Arai westchnął i spojrzał na Dagona.
- Chcesz iść do swojego pokoju, czy jestes głodny? - zapytał, krzyżując ramiona na piersi. - Ja zaraz muszę wyjść coś załatwić, więc zostawię cię na moment samego.

Zynis

Dago rozglądał się z szeroko otwartymi ustami po pomieszczeniu. Spojrzał nie przytomnie na Ralze.
- Do siebie - mruknął cicho.

Arai Ralza

- To chodź, zaprowadzę cię.
Demon skinął na chłopca i wspią się na drugie piętro. Pokój Dagona znajdował się dwa pokoje dalej, niż pokój Katherine, jednak był urządzony tak samo.

Zynis

Dago ruszył za demonem.
- A mama mowiła że dziadek to łajza jest - powiedział nagle maluch - Co to jest łajza?

Arai Ralza

Ralza zapalił świece w pokoju chłopca. Skrzywił się smutno, słysząc słowa chłopca, jednak szybko odzyskał dawny, pogodny wyraz twarzy.
- Łajza to ktoś niemiły i zły - rzucił. - Ktoś, kto lubi robić krzywdę.

Zynis

Dago rzucił się na łóżko. Po chwili spojrzał na Ralze.
- To głupie jest - stwierdził - Jak ktoś może lubić robic krzywde? - zakopał się w kołdre i po chwili zasnął.

Arai Ralza

Demon nie odpowiedział na pytanie chłopca - wiedział, że można lubić sprawianie komuś bólu, sam to kiedyś lubił - tortury, egzekucje... Kiedy Dago zasnął, demon poszedł do siebie.