Amerraind RPG

Damon

- Powiedz to sobie pojde. Jak nie to zostane.

Isi

Jeśli to możliwe, to jeszcze bardziej się skuliła.
- Przestań się ze mną bawić.

Damon

- Nie bawie się, Is. Ja cie kocham - podszedł jeszcze bliżej.

Isi

- Nie kochasz mnie, bawisz się mną. Nie interesuje cię jak JA się czuję. Wracasz tylko wtedy, kiedy masz ochotę się mną pobawić.

Damon

- Nigdy się tobą nie bawiłem...

Isi

Odwróciła głowę w przeciwną stronę, żeby nie widział, że płacze.

Damon

Drow usiadł na łóżko obok Is i czekał.

Isi

Drow mógł sobie czekać w nieskończoność. Elfka czuła się skrzywdzona i nie miała zamiaru poczuć się inaczej.
- Dlaczego w ogóle tu przyszedłeś?

Damon

Drow spojrzał na Is.
- Bo cie kocham - prosta odpowiedź.

Isi

Odpowiedź jej nie satysfakcjonowała.
- Po co to całe kręcenie w takim razie? Po co te szopki?

Damon

- Szopki? - drow wydawał się zdziwiony.

Isi

- Och. - Kobieta poderwała się, po czym ponownie usiadła, jakby zapomniała, co chciała zrobić. - Listy, akty własności! Pożegnania!

Damon

- Ja sądziłem że nie wróce - drow na chwile zamilkł - Ale w podmorku jest gorzej niż tu. Rozpoczyeła sie ogromna wojna Domów... od wieków czegoś takiego nie widziano.

Isi

- Nie tłumacz się, jestem dla ciebie tylko nic niewartą kobietą, którą można się od czasu do czasu pobawić. - Isilra nadal płakała, choć o wiele ciszej i głos jej się nie łamał. - To zrozumiałe.

Damon

- Is, ja cie kocham, naprawde - spojarzał błagalnie na elfke

Isi

- Potrafisz mi to udowodnić?

Damon

- Co mam zrobić? - drow spojrzał a nadzieją na Is.

Isi

Wzruszyła ramionami. Sama nie wiedziała, jakby miał to zrobić. Z całą pewnością nie da mu już ani minuty - i tak poświęciła mu zbyt wiele czasu.

Damon

Drow milczał ale nie miał zamiaru ruszyć się z miejsca.
- Daszmi chociarz nadzije? - zapytał wreszcie.

Isi

Otuliła ramiona dłońmi. Wątpiła w to, że mogłaby do niego wrócić, choćby z powodu małego drowa.
- I znowu wyjedziesz. Nie, nie mam zamiaru tak żyć.

Damon

- A jeżeli obiecam że nie wyjade? Nigdy. Nigdzie. - jego głos był pełen nadzieji

Isi

Aż się zdziwiła.
- I ja mam niby w to uwierzyć?

Damon

- Tak

Isi

- A jak zaczęłaby się wojna? - W końcu to było powodem jego wyjazdu.

Damon

- To gdzie miał bym wtedy wyjechać? - zapytał.

Isi

Wzruszyła ramionami. "Gdziekolwiek". Chciała chociaż zapewnienia, że zostanie przy niej i będzie ją bronił. I jeszcze raz, że ją kocha, ale nie zamierzała mu tego ułatwiać.

[no masz żesz facecie nieczuły. xd]

Damon

[ ja z tobą roztroju nerwoego dostanej, Dej Razz

Jak tam wyniki?]

- Is? - zapytał błagalnie - Ja cie kocham...

Isi

[ cały serwer "Proszę czekać, strona połączy się automatycznie" ;/ pewnie wszyscy sprawdzają.]

- To dlaczego mi to wszystko robisz, skoro mnie tak kochasz? - Chyba nie miała zamiaru szybko dać za wygraną.

Damon

- A co ja takiego robie? Staram się opiekować synem?

Isi

- Zostawiasz mnie.
Kobieta z łóżka przeniosła się do okna. Wytarła ostatnie łzy i odwróciła się w stronę drowa.

Damon

- Przepraszam - drow spućił głowę.

Isi

Uśmiechnęła się do niego. Mimo wszystko, nawet mu nie wybaczając, nadal go kochała.

Damon

Drow wstał i podszedł do elfki. Spoglądał jej prosto w oczy.

Isi

Isilra przytuliła się do Damona, nic nie mówiąc. Jednak postanowiła wynając sobie jakiś mały domek i narazie nie uzależniać się od niego.

Damon

Drow objął Is. Delikatnie głaskał ją po plecach. Również milczał.

Isi

Powiedziała coś niewyraźnie, co zabrzmiało jak "wracaj do małego, mam jeszcze pare spraw do załatwienia" i odsunęła się.

Damon

Drow dotknął twojej twarzy.
- Przyjdziesz? - zapytał cicho.

Isi

Zabrała jego rękę i skinęła głową.
- Pewnie tak.

Damon

Damon skinął tylko głową i wyszedł.

Isi

Popołudnie mijało, a Aker się nie pojawiał. Elfka zaczęła się denerwować. Zabrała kilka rzeczy do torby, w tym prawie całe swoje oszczędności. Zebrała włosy w kok i wyszła, zobaczyć, co się dzieje z niesfornym Kotkiem.

Isi

Trochę im to zajęło aczkolwiek dotarli w końcu do eleganckiej gospody 'Pod czerwonym powojem'. Zajęli sobie stolik w bardziej niż mniej ustronnym miejscu, a półelfka zamówiła dwa napary ziołowe, uśmiechając się do Kotka.

Aker

Aker usiadł przed Isi i wsparł głowę na dłoni. Westchnął - miał mało czasu, zaraz pewnie zacznie się jego warta. Nocna warta w porcie, pewnie jeszcze samotna. Traxa go coś ostatnio wyjątkowo nienawidził, jakby po tamtych batach starał się go jak najszybciej pozbyć. Może była w tym szpila Smoka, a może dowódca sam był nadgorliwy, w każdym razie Aker od paru dni dostawał najgorsze patrole.
- Skąd pochodzisz? - zapytał.

Isi

Isilrę zaskoczyło to pytanie, bo nikt nigdy jej takowego nie zadawał, nawet Damon. Przyglądała się Akerowi.
- Stąd, znaczy się. - Uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Z takiej jednej wioski pod lasami, niedaleko gór.

Aker

- Na zachodzie kontynentu? - dopytywał.

Isi

Skinęła głową.
- Tak, zgadza się.

Aker

- Ja jestem ze wschodu - odparł Aker, chociaż nie wiedział, czy Isi chce o tym słuchać. - Chociaż przez całe życie byłem już prawie wszędzie. Jako żołnierz dużo podróżowałem, nie zgłebiłem jeszcze tylko elfiej puszczy.

Isi

Chciała słuchać, nawet cieszyła się, że Aker zaczął mówić o sobie.
- Z tego, co pamiętam to dość niechętnie przyjmują tam ludzi, wiem z doświadczenia. - Uśmiechnęła się do wspomnień. - Też dużo podróżowałam, ostatnio tylko kilka razy do pewnych miejsc, ale od epwnego czasu zawsze wracałam do Akii.

Aker

- Ja tu mieszkam dwa lata - odparł. - Alepewnie wkrótce się przeniosę, tutejszy dowódca za mną nie przepada. Dlaczego zapuszczałaś się wgłąb puszczy? To dosć niebezpieczne.

Isi

Machnęła ręką, jakby chciała odgonić od siebie muchę.
- Takie tam, dziwne sprawki, nie warto o nich rozmawiać.

Aker

- Skoro tak twierdzisz... Ale tobie pewnie elfy nie zrobiły krzywdy, prawda? Wiesz, na pierwszy rzut oka prawie nie widać, że jesteś z mieszanego związku...