Amerraind RPG

Aker

Aker spojrzał na ciebie z cieniem troski.
- Nie upijaj się - poprosił. - Cokolwiek się stało, nie jest tego warte.

Isi

- Oczywiście, że nie jest warte. To nie jest niczego warte. To tylko moja naiwność - mruknęła ze złością. - I upiję się za moją naiwność.

Aker

- Nie rób tego.
Aker delikatnie zabrał ci kieliszek.
- To facet, prawda? Jakiś dupek cię wykołował?

Isi

Oparła czoło na dłoni zwiniętej w pieść. Dopiero teraz czuła jak cała siła ją opuszcza. O ile wcześniej nie płakała i czuła, że to przetrzyma, teraz nie była już tego taka pewna. A do tego szybko się upijała. Kiwnęła głową.
- Przez kilka miesięcy robił ze mnie idiotkę. Oddaj kieliszek.

Aker

Aker oddał jej kieliszek.
- Który to? Ten, z którym mieszkałaś?

Isi

Kobieta postawiła naczynko obok siebie i ponownie kiwnęła głową.
- Po co ja ci to mówię... - westchnęła.

Aker

- Powiedz - poprosił Kotek.

Isi

Zrobiła kółko palcem po blacie i spojrzała na niego.
- Oszukiwał mnie kilka miesięcy. Kochałam go... chyba. Zamieszkałam z nim. Przeżyłam jego śmierć, jego wyjazdy i zniknięcia. Ostatnio widywaliśmy się bardzo rzadko, a teraz... oświadczył mi, że wyjeżdża i ma żonę i dziecko. - Końcówkę wychlipała, nie mogąc wytrzymać łez cisnących się do jej oczu. Było jej głupio, że płacze przy kimś obcym.

Aker

Aker w jakimś dziwnym zrywie wstał z krzesła i przytulił Isi. Bez słowa.

Isi

Nie przytuliła się do mężczyzny. Otarła łzy białym rękawem sukienki i przypomniała sobie, że musi wygladać załośnie w całym poszarpanym dole.
- Dziękuję, doceniam to - mruknęła, tamując wodospad łez.

Aker

- Wypłacz się - podpowiedział uprzejmie Aker. - To ci lepiej zrobi.

Isi

W zasadzie to już się wypłakała. I całkowicie nie wiedziała, co czuje. Otarła resztę łez rękawem i doszła do wniosku, że jest jej bardzo, bardzo głupio.
- Przepraszam, że tak się rozklejam. Zwykle tak nie jest, trafiłeś na zły moment - zaczęła się tłumaczyć.

Aker

- Nic się nie stało - odparł Aker, siadając na swoim miejscu. - To nic, rozumiem cię.
Kotek spojrzał uważnie na twoją twarz.
- Uśmiechniesz się? - zapytał.

Isi

Uśmiechnęła się na samo pytanie i, udając, że już wróciła do normy, jest całkowicie spokojna i pogodzona ze wszystkim, sięgnęła po kieliszek.
- Rozumiesz mnie? - podchwyciła podejrzliwie.

Aker

- Powiedzmy, że też miewałem gorsze dni - odparł.

Isi

Uśmiechem podziękowała mu za to wszystko. Zastanawiała się, dlaczego tak długo tu z nią siedzi, w końcu, według jej przewidywać powinien teraz jeszcze leżeć i odpoczywwać, a jeśli nie to przecież miał pracę. Osobiście zamierzała siedzieć w Powoju tak długo, aż czegoś nie wymyśli. Przeczesała dłońmi swoje długie włosy i przyjrzała mu się.
- Dobrze się już czujesz?

Aker

- Psychicznie tak - odparł. - Fizycznie gorzej.

Isi

- Niestety nie mogę ci dać niczego na wzmocnienie - wyjaśniła przepraszającym tonem. - To mogłoby się znowu źle skończyć. Kto kazał cię tak skrzywdzić?

Aker

- Baty? - upewnił się. - Hans. A upić, to się sam upiłem.

Isi

- Przecież chyba nikt nie miałby cię zamiaru upijać. No, może jakaś kobieta mająca jakieś niecne plany związane z twoją osobą. Hans... - Zamyśliła się.

Aker

- Żadna kobieta nie ma wobec mnie niecnych planów - odparł. - Przynajmniej żadna do tej pory nie miała. Czemu cie to jednak interesuje? Baty mógł dostać każdy, za byle co.

Isi

- Nie lubię bezsensownej przemocy - wyjaśniła, trochę na odczepnego. - Hans... powiedzmy, że znałam go dość krótko i przelotnie. Nie lubię faceta.

Aker

- Przemilczę to - odparł. Sam miał mieszane uczucia w stosunku do Hansa. Z jednej strony najchętniej by go zabił, a z drugiej... trzeba przyznać, ze Smok miał rację....

Isi

Skinęła głową i opróżniła zawartość kieliszka. Rozmowa się nie kleiła, a dziewczyna miała wrażenie, że to przez nią i jej problemy, więc narazie nie odezwała się.

Aker

- Skąd znałaś Hansa? - zapytał Aker. - Nurtuje mnie to. Byłaś kiedyś medykiem Smoków?

Isi

- Nie, nawet nie próbowałabym - prychnęła na samą myśl o tym, by leczyć któregoś z tych odrażających ludzi. - Przypadkowe spotkanie na szlaku.

Aker

Ta... rozmowa się nie kleiła. Aker nie umiał podjąć żadnego tematu, bębnił palcami w stół, czekajac na olśnienie. Milczeli.

Isi

Wyjątkowo się nie kleiła. Isilra podczas tego nie klejenia wlała w siebie czwarty kieliszek. Było jej smutno, a świat zachecał do tego, by zacząć kołysać się jak łódka, więc zamówiła piąty. Chciała zapytać o zapłatę, ale machnęła na to ręką. Pomyśli o pieniądzach jak jej zabraknie.

Aker

- Nie upijaj się - poprosił. - Gdzie mieszkasz? Odprowadzę cię.

Isi

- Nie upijam się - zapewniła z poważną miną i łypnęła na niego, kiedy wspomniał o mieszkaniu. - Narazie tutaj, w Powoju, trafię sama.

Aker

Przez moment żałował, że nie może jej zaproponować noclegu u siebie, ale cóż - mieszkanie w jednym pokoju z trzema innymi osobami nie sprzyja przyjmowaniu gości. Wstał i podał jej rękę.
- Chodź - poprosił. - Na dzisiaj koniec picia, szkoda, żebyś się upiła.

Isi

Siedziała dalej. Najwyraźniej nie miała zamiaru wstać i gdziekolwiek iść.
- I tak nie mam, co dzisiaj robić - poskarżyła mu się.

Aker

Aker przykucnął obok twojego krzesła.
- To może pójdziesz gdzieś ze mną? - zapytał.

Isi

- Niby gdzie? - W głowie czuła już lekkie otępienie, możnaby nawet rzecz, że lekko rozpływa jej się świat. Bardzo słaba głowa.

Aker

Aker wzruszył ramionami.
- Na spacer. Po prostu.

Isi

Podała mu rękę niczym księżniczka, chociaż miała wątpliwości, czy nie trafi go w czoło. Nie trafiła.

Aker

Aker błysnął w usmiechu szeregiem równych zębów i wziął cie za rękę. Wyszliście z tawerny.

Isi

Wróciła na górę bez słowa, umyła się i przebrała w zwykłe ubranie. Sukienkę wyrzuciła - nie dawała się już do niczego. Zjadła skromny obiad, po czym wyszła na targ, by wrócić po godzinie do karczmy.

Damon

Drow wszedł do karczmy. Zobaczyl Is.
- Witaj - powiedział stając nad nią. Jego głos był ciepły nie to co przy rozmowie ze strażnikiem.

Isi

Podniosła głowę i spojrzała na niego, pusto. Dopiero, co udało jej się pozbierać, a znów próbował to wszystko zniszczyć.
- Miałeś nie mi się więcej nie pokazywać. Daj mi sobie ułożyć życie! Bez ciebie! - warknęła na niego. I tyle ją widział, bo uciekła do wynajmowanego pokoju.

Damon

Drow wetchnął i podązył za Is. Zapukał do jej pokoju.

Isi

Elfka skuliła się na łóżku pod ścianą i modliła, żeby Damon poszedł i zostawił ją w spokoju. I żeby się przypadkiem znowu nie rozpłakać.

Damon

Drow westchnął rozjerzal się wokoło. Nikogo nie było. Sięgnął do kieszeni po wytrychy. Po chwili zamek cicho kliknął. Drow otworzył drzwi.
- Chce porozmaiwac - jego głos był cichy.

Isi

- Ale ja nie chcę - odpowiedziała mu, równie cicho, a do tego płaczliwie i otuliła nogi ramionami.

Damon

Drow podszedł bliżej.
- Is proszę. Ja cie kocham...

Isi

- I to cię upoważnia do robienia mi tych wszystkich świństw?

Damon

- Is... przepraszam... - głos Drowa się łamał.

Isi

- I jak zawsze to samo. Przepraszam, przepraszam - przedrzeźniała go. - Czego ty jeszcze ode mnie chcesz?

Damon

- Is - drow spojrzał na nią - Powiedz mi teraz że mnie nienawidzisz, to odejde.

Isi

Nie powiedziała mu tego - nie nienawidziła go. Za to wymownie milczała.