Amerraind RPG

Alcander Faust

Faust również się ukłonił, uśmiechając się.
- Drobiazg - odpowiedział.

Sheena_Reannon

Zerknęła na kobietę z uśmiechem,czekając aż wskaże jej drogę do przygotowanego pokoju.

Gdy tylko weszła do pomieszczenia, a służąca zamknęła za sobą drzwi,Sheen podeszła do okna.Jej szczęściem było na tyle nisko, by mogła je uchylić i ze spokojem postawić stopę na trawie w ogrodzie za domem.Wymknęła się cicho,nie parając się już nawet kradzieżą czegokolwiek przydatnego.Bardzo powoli i z należyta ostrożnością obeszła dom by znaleźć jak najlepsze pole ucieczki i ewentualnej kryjówki.

Zagryzła wargę,zerkając za siebie na mury domu.

Alcander Faust

Rozległo się pukania i do pokoju Sheeny weszła służąca, chcąc zapytać, czy panienka nie ma przypadkiem ochoty na coś do jedzenia. Rozejrzała się rozszerzonymi ze strachu oczyma i pobiegła do Fausta, który siedział jeszcze w salonie i przeglądał jakąś książkę.
- Paniczu, paniczu!
- Co się stało?
- Ta pani, która przyszła tutaj... Jej nie ma!
- Co?!
Oboje pobiegli do pokoju. Po krótkich oględzinach Faust nie stwierdził niczego poza tym, że dziewczyna uciekła oknem. Nie obeszło go to specjalnie.

Alcander Faust

Faust od kilku dni siedział w pracowni, grzebiąc przy każdym z e swoich niedokończonych wynalazków, ale niczego nie mogąc choć trochę bardziej skończonym uczynić.
Dziś w końcu wyszedł i uszczknął nieco z przygotowanego przez służacą śniadania.
- Wychodzę - powiedział, ubierająć się, ledwie tknął jedzenia.
- Dokąd, paniczu?
- Przejść się - odpowiedział. - Niedługo wrócę.
I wyszedł.

Alcander Faust

Faust wprowadził Samaela do salony swojego domu, a właściwie nory, gdyż znów zaciągnięto zasłony i panował mrok połączony z zaduchem.
- Usiądź - powiedział wampir, zdejmując okrycie i okulary, oraz oddajac je służacej. - Na pewno nie masz ochoty na nic do picia? Może coś... rozgrzewającego - zapytał z tym samym, dosc paskudnym uśmieszkiem. Naprawdę nachodziła go ochota, żeby trochę pobawić się Samaelem.

Samael

[Pobawić xD]

- Nie, dziękuję - odpowiedział krótko, bez cienia lęku - Nie będę tu długo siedział. Jeśli można... moja zapłata, cokolwiek to będzie.

Alcander Faust

Faust zrobił przesadnie zasmucony wyraz twarzy i wyszedł z pokoju, by po chwili wrócić ze sporym workiem w ręce.
- Powinny się przydać komuś takiemu jak ty - powiedział. - Nie ukrywam, że głownym rynkiem zbytu wielu moich... zabawek są... prywatne osoby, takie jak ty. Każdy z czegoś musi żyć... Albo pół-żyć. A teraz o tych maluchach...
Faust wyjął jeden obiekt z worka. Była to kula wielkości nieco mnoejszej od pieści.
- Bomby błyskowe - powiedział. - Prostu mechanizxm, reagują na porządne wstrząsy. Ściga cię strażnik, zamykasz oczy i rzucasz tym o ziemię i a wszyscy w promieniu dziesięciu metrów ślepnie na dobrą chwilę... Na razie zostało mi pieć, ale jeśli eliksir zadziała, mógłbym od czasu do czasu zrobić parę, na twoje specjlne zamówienie.

Samael

- Każda działa tylko raz? - zapytał zainteresowany, sięgając po jedną kulę - Nie ukrywam że się przydadzą. Niezwykłe...

Alcander Faust

- Gdyby działała kilka razy, po co miałbym robic więcej - odparł Faust. - Ale pracuję już nad ulepszoną wersją.

Samael

- Tyle powinno mi wystarczyć, nie sądzę że będę je używać często. -rzekł Samael - Raczej w szczególnych momentach...

Alcander Faust

- Dobrze - odrzekł Faust, podając mu worek, przy czym odetchnął głębiej, jakby zaciągał sie zapachem skrytobójcy. Świetnie pachnie jego krew...
Obrzucił jeszcze skrytobójcę pożądliwym spojrzeniem, po czym odwrócił się i podszedł do szafki, by nalać sobie odrobinę wina.
- Mówiłeś, że nie powinienem być głodny, kiedy będę to pił - rzucił od niechcenia.

Samael

Samael wziął niewielkie worek od wampira.
- Tam też mówiłem. To dla bezpieczeństwa. - rzekł ściszając głos - Jego wypicie w innej sytuacji może spowodować dziwne skutki uboczne.

Alcander Faust

- Dobrze - powiedział Faust, podchodząc. Samael wciąż nie dał mu eliksiru, więc wyciągnął rękę.
- Na przykład jakie?

Samael

Samael trzymał jedną rękę w kieszenie gdzie była również mikstura, nie wyciągnął jej.
- Jakiekolwiek one są to nie znam ich... - odrzekł - Nigdy nie byłem wampirem. Jeśli chcesz sprawdzić nie stoję na drodze...
Uśmiechnął się lekko, wyciągając zachęcająco rękę w której był lek.

Alcander Faust

Faust szybkim ruchem wyrwał fiolkę z ręki skrytobójcy, jakby się bał, że tamten nagle ją schowa i ucieknie. Przez chwilę miał ochotę złapać go i prosto do ucha wyszeptać mu to, co chciał powiedzieć, ale powstrzymał się, trochę ze strachu. Samael mógł być uzbrojony, a on sam mógł stracić nad sobą kontrolę i służąca musiałaby wywabić krew z dywanu.
- Nawet nie wiesz jak bardzo stoisz na drodzę - odpowiedział tylko. - Ale kusisz mnie, żebym sprawdził jak to smakuje, kiedy jest się sytym. Więc schowaj swój nieudany wisielczy humor.

Samael

Samael opuścił powoli rękę i z powrotem włożył ją do kieszeni.
- Aha - rzekł spokojnie, nie przestając się uśmiechać - Tylko uważaj... drugi taki lek trudniej będzie dostać. Jeśli jednak spieprzysz sprawę, zawsze możesz na mnie liczyć...

Alcander Faust

- Nie wątpię - odpowiedział Faust. - I nie zapomnę o tym. Możesz już iść.

Samael

- Mogę - odparł - Żegnam, nie będę już przeszkadzał.
Wyszedł zatrzymując się na chwilę przed domem.
Wiedział że zdobycie kolejnego leku graniczy z zerem. Zdawał sobie sprawę że wampir może wypić lek teraz. Myślał że Alcander nie jest głupi...
Cóż... przynajmniej ma swoją zapłatę.
Spojrzał na worek który trzymał w prawej ręce, po czym odszedł.

Alcander Faust

Faust siedział w jednej ze swoich pracowni. Zamknął się w niej zaraz po wyjściu Samaela. Pracował nad jakimś eliksirem, co chwila rzucając okiem na stojąca nieopodal fiolkę z eliksirem od skrytobójcy.
Wypić, czy nie wypić? Chyba wypić. Ale najpierw potrzeba mi krwi… Tutaj jej chyba nie znajdę…
Wampir wziął fiolkę i wsadził ją do wewnętrznej kieszeni fraku, po czym wyszedł z pracowni.
- Wychodzę – powiedział do służącej, zakładając cylinder. – Wrócę późno.
- Dobrze.
Po chwili Faust szedł zaśnieżoną dróżką do miasta.