Amerraind RPG

Damon

Mały domek na uboczu nie rzucający się w oczy, jest wynajmowany przez Drowa, Damona. Wnętrze jest urządzone gustownie, ale bez przepychu. Jeżeli ktoś wie gdzie szukać może odnaleź tajną komnate, z różnymi specyfikami.

Damon usiadł na fotelu bujanym na werandzie, patrzył na wyływając i odpływające statki. Nowe miasto, nowe możliwości, nowa przygodna myślał powoli się bujając.

Isi

Isilra dojechała do niewielkiego domku i z kłusa przeszła do stępa. Koń powoli człapał w stronę domu, którego dach rysował się białą linią nad niższymi budynkami. Dziewczyna poprawiła kapelusz i zatrzymała Addana. Nigdy tutaj nie była, a mały domek zwrócił jej uwagę.

Damon

Damon spojrzał zimno w stronę Isi.
- Szukasz czegoś ? - rzucił lekko ochrypłym głosem, jego ręka powędrowała pod płaszcz i ścisneła głowice krótkiego miecza. Lecz dzieczyna nie mogła tego zobaczyć był zasłonięty przez mały stolik.

Isi

Is uśmiechnęła się ładnie i podjechała trochę bliżej nieświadoma, że mężczyzna ma przy sobie broń.
- Przepraszam - powiedziała melodyjnym głosem i ponownie się uśmiechnęła. - Ładny dom, nigdy wcześniej tu nie byłam - dodała przyglądając się.
Lubiła takie niewielkie domki, u Etain niezręcznie się czuła gdy musiała przejść przez kilka korytarzy aby wyjść z domu.

Damon

Elfka. Wolał bym już kogoś z Mrocznego Bractwa ...
Drow wstał puszczjąc broń.
- Jak by nie był ładny to bym go nie wynajmował - rzucił ironicznie podchodząc bliżej.

Isi

- Racja - przytaknęła poprawiając kapelusz. - Miałam nadzieję, że nikt tu nie mieszka, ale cóż. Przynajmniej mam uroczego sąsiada - zaśmiała się, a koń podreptał chwilę w miejscu.

Damon

Jeden skok, a będzie miała uśmiech od ucha do ucha
- Jak widzisz ja tu mieszkam - powiedział, stając przed barierką, tak że jego szara skóra była bardzo widoczna.

Isi

- Widzę, widzę - westchnęła i powstrzymała się od przewrócenia oczami. Drow zauważyła, ale nie przejęła się tym. Historie o niechęci drowów do elfów i odwrotnie uważała za wytwór czyjeś wyobraźni. - Nie musisz być taki oschły.

Damon

Moge być zabójczy .
- Nadal uwarzasz że jestem uroczym sąsiadem ? - zapytał odgariając włosy z oczu. Zaraz ucieknie, ale rzuci się do walki ... w każdym razie będzie zabawnie

Isi

- Nie mam powodów, by uważać inaczej - odparła. Miała ochotę zadziornie pokazać mu język, ale w porę się powstrzymała. - Może trochę humorzastym, ale to w tobie jest najbardziej urocze - uśmiechnęła się i poprawiła kapelusz, który spadł jej trochę na oczy.

Damon

Z tą elfką coś nie tak ...
Damon, chciał się rzucić na dziewczyne i skrócić ją o długość głowy ale się powstrzymał. Jego twarz przybrała obojętny wyraz.
- Humorzastym i urocze ? - zapytał powoli przeciągjąc sylaby.

Isi

Addan zatańczył i parsknął rozdymając nozdrza, wyczuł zagrożenie ze strony drowa, jednak Is nie przejęła się tym.
- Dokładnie - potwierdziła jego słowa i przygryzła wargę. Co za idiota, ale śliczny. pomyślała.

Damon

Spojrzał na konia. Zwierze mądrzejsze od właścicielki . Mruknał jakąś obelge pod nosem.
- Piękne zwierzę - powiedział udzerzjąc rytmicznie palcem o drewno.

Isi

Isilra odruchowo pogłaskała konia po szyi.
- Jest do sprzedania - zauważyła i spojrzała w niebo. W myślach widziała Cerbina galopującego po niebie, marzyła o tym, aby go odzyskać, wtedy inne konie się nie liczyły.

Damon

- Ile ? - zapytał, myślać że koni przyda się w nowym mieście - Chcesz za niego - dodał dla wyjaśnienia jeżeli elfka była tak głópia na jaką wyglądała.

Isi

- Dwieście pięćdziesiąt złotych monet i ani monety mniej - powiedziała wciąż patrząc w niebo. Cerbin potrząsał łbem i ścigał się z chmurami. Co za oferta, Cerbin byłby wart cztery razy tyle.

Damon

- Zgoda - odparł, sięgnął do sakiewki i zwarzył ją ręku po czym rzucił ją dzieczynie, następnie zszedł z werandy i zbliżył się do swojego nowego nabytku.

Isi

Isilra złapała sakiewkę i wrzuciła ją do torby, po czym zeskoczyła z konia i przytrzymała wodze.
- Mogę mieć tylko prośbę? Traktuj go dobrze to jeden z lepszych koni, jakie można znaleźć w mieście i na obrzeżach i nie zmieniaj mu imienia.
Dziewczyna przybliżyła usta do końskiego ucha i szepnęła:
- Przepraszam, ale potrzebuję pieniędzy.
I ucałowała konia w chrapy, po czym przewiesiła torbę z przez ramię i podała wodze mężczyźnie.

Damon

- Jak ma na imie ? - zapytał biorąc od elfki wodze, następnie się odwrócil i przywiązał je do werandy Jutro będzie się martwił o stajnie

Isi

- Addan - odpowiedziała patrząc na konia, który spoglądał jej w oczy z wyrzutem. Bezgłośnie jeszcze raz go przeprosiła i spojrzała na drowa. - Do zobaczenia, mniejmy nadzieję - mruknęła, odwróciła się i powędrowała ciemną uliczką w stronę domu, na wpół zadowolona, że udało jej się bez targowania uzyskać zawyżoną cenę, na wpół nieszczęśliwa, że zostawia przyjaciela w niepewnych rękach.

Damon

- Addan - powtórzył pod nosem Damon, patrzył chwile za oddalającą się elfką, a potem wszedł do budynku i poszedł spać.

Damon

Damon po kilku godzinach snu wstał przeciągając sie. Podszedł do nacnego stolika i przywisił swój pas z mieczem i sztyletem na biodrach. Zjadł lekkie śniadanie i w pośpiechu opuścił dom. Zabierając ze sobą konia.

Damon

Drow wszedł do domu i stanął przed kominkiem, po krótkiej chwili nacisnął jeden z kamieni, który ustąpił, a po chwili pojawilo sie wejście. Zadowolny Damon wszedł do środka. Stnął przed kamienym blatem, gdzie leżały najróżniejsze naczynia, wysypał to co dzisiaj kupił i zaczął przygotowywać trucizne, mamrocząc coś pod nosem, gdy skączył, zanużył w niej sztylet i wyszedł z budynku.

Isi

Drow i półelfka śmiejąc się wracali z karczmy, po drodze mijając dom Damona. Kiedy przechodzili obok werandy, dziewczyna przytrzymała się ramienia drowa, zatrzymała go i uśmiechnęła.
- Nie zaprosisz mnie? - zapytała robiąc smutną minkę i starając się nie uśmiechać.

Damon

Drow spojrzał zdziwiony na elfke.
- Oczywiście że zaprosze - wprowadził Isi do swojego damu.
- Czuj się jak u siebie - powiedział podchodząc do barku - czego się napijesz ?

Isi

- Nie piję niczego z alkoholem - mruknęła siadając na krześle bardziej przypominającym fotel i oparła się o miękkie oparcie plecami. - Całkiem przyjemnie tu masz - powiedziała uśmiechając się.

Damon

Damon nalał sobie troche wina i podszedł do elfki.
- Jak chcesz - odpowiedział. Patrzył się chwile na nią.
- Nie wiem czy aż tak tu przyjemnia ... troche mało miejsca.

Isi

- Wolę takie małe pomieszczenia niż ten wielki dom, w którym się zatrzymałam - zaśmiała się. - Nie uwierzysz jak łatwo zgubić się w jego korytarzach. - Dziewczyna westchnęła, zdjęła kapelusz z głowy, a potem poprawiła spódnicę. - Chociaż i tak najpiękniejsze są te noce pod gwiazdami - stwierdziła, przez chwilę patrząc w oczy drowa, a potem przyglądając się oknu.

Damon

Drow wzruszył ramionami.
- Słońce i księżyc zobaczyłem w wieku 15 lat , nie widze w tym nic pięknego. Damon ściągnąl płaszcz i położył go na pobliskim stoliku razem z bronią.
Chciał zaproponowac dziewczynie żeby z nim zamieszkała, ale się powstrzymał

Isi

- Nie ma niczego piękniejszego niż usiane gwiazdami niebo lub księżyc w pełni - skomentowała poprawiając odruchowo włosy. - Chciałabym położyć się teraz na jakiejś polanie i móc patrzeć na nie do świtu - dodała uśmiechajac się i zamykając oczy, wyobrażała sobie tysiące jasno świecących gwiazd na ciemnym niebie.

Damon

Damon kucnął koło elfki i spojrzał na jej twarz.
- Skoro tak kochasz to wszystko, czemu mieszkasz w mieście ?

Isi

Dziewczyna westchnęła.
- Z przymusu - mruknęła, odwracając głowę. - Ale to długa historia i niewarto o tym wspominać. Gdybym uczyła się na błędach nie byłoby mnie w tym okropnym mieście. - Is zastanowiła się chwilę i spojrzała ciepło na drowa. - Ale przynajmniej poznałam ciebie, a to wystarczające wynagrodzenie. - Uśmiechnęła się.

Damon

Drow lekko się uśmiechnął.
- Aż tak odpowiada ci moje towarzystwo ? - zapytał - Większości osób ucieka odemnie z krzykiem ...

Isi

- Nie wiedzą, co tracą - odpowiedziała nadal się uśmiechając. - Głupi ludzie, uciekają, albo rzucają się z widłami na wszyscy, co chociaż trochę się od nich różni.

Damon

- Nie tylko ludzie - odparł Damon, dotykając ręki elfki. Spojrzał jej w oczy - Ale dośc o mnie, opowiec coś o sobie - dodał pogodnym tonem

Isi

- O sobie? - zastanowiła się chwilę. - Nie ma o czym opowiadać, przecież wszystko widzisz. Nigdy nie byłam inna - odparła i uśmiechnęła się lekko.

Damon

Damon spojrzał elfce w oczy i powtórzył.
- Opowiec coś - powiedział to łagodnym tonem - napewno coś interesującego zdażylo się w twoim życiu...

Isi

Is prychnęła i spojrzała na Damona.
- Poza masą kłopotów, długów, długich nocy i rannych bólach głowy stanowczo nic - powiedziała i wzruszyła ramionami.

Damon

- Masz długi ? - zapytał zdziwony Damon pochylając się do przodu. Wisorek który znajdował się do tąd pod jego koszulą, zawisł w powietrzu lekko się kołysając.

Isi

Dziewczyna wciąż patrzyła w okno.
- Jak zwykle, nic nowego - mruknęła i przeniosła wzrok na Damona. Już chciała powiedzieć, żeby o tym nie rozmawiali, kiedy zauważyła kołyszący się wisiorek. Is poderwała się z krzesła i spojrzała na drowa mrużąc oczy.
- Skąd masz ten wisiorek?!

Damon

Drow spojrzał zdziwiony na elfke na potem na wisiorek.
- Ten ? Znalazłem w jakimś mieście - odparł wymijająco. Wolał nie dodawać że miejsce gdzie go znalazł była kieszeni jednego z członków Mreocznego Bractwa - Nawet nie pamiętam gdzie - Damon wzruszył ramionami - A czemu się pytasz ?

Isi

- Należy do mnie - powiedziała spokojniej. Była pewna, że to nie on jej go ukradł. Zapamiętałaby drowa. Dziewczyna usiadła z powrotem na krześle i spojrzała Damonowi w oczy. - To unikat - dodała, jako wyjaśnienie.

Damon

Drow ściągnął wisiorek i przyjżał mu się.
- Nie wiedziałem że należy do ciebie - milczał chwile przyglądając się wisiorkowi - Ma fascynujący kształt, jakby starożytny - podał go Isi - Proszę.

Isi

- Dziękuję - odpowiedziała. Była naprawdę wdzięczna mężczyźnie. - No cóż, może to jest bardziej ciekawy rozdział mojego życia - zaczęła i uśmiechnęła się do Damona, biorąc wisiorek. - Sam naszyjnik dostałam od matki, ale jest w nim coś cenniejszego - odłamki kamienia o ciekawych właściwościach, taka jakby magia - dokończyła i pochyliła się do drowa. - Szukałam go od dawna, to przez niego miałam ostatnio... spore kłopoty - dodała i dotknęła dłonią policzka Damona. - Naprawdę ci dziękuję. To znaczy, że nie przypadkowo znalazłam się wczoraj pod twoim domem - zaśmiała się i pocałowała mężczyznę w policzek.

Damon

Drow przytrzymał ręke Isi.
- Ciesze się że mogłem ci pomóc - powiedział powoli - Opowiesz mi o tych właściwiościach ? - przez cały czas patrzał jej w oczy.

Isi

Dziewczyna zamyślila się na chwilę.
- Dobrze, chociaż to też nic takiego. Dzięki tym odłamkom mam tak jakby... więcej energii. Nie umiem tego wytłumaczyć, nigdy nie interesowałam się magią żywiołów, tym zawsze zajmowała się moja przyjaciółka. Szkoliłam się na uzdrowicielkę - mruknęła niechętnie końcówkę zdania.

Damon

- Ale nie zostałaś uzdrowicielką - zauwązył Drow, napił się czerwonego wina które sobie nalał i zadał pytanie - Czemu ? Czemu mieszkasz w mieście ? Czemu nie zostałaś uzdrowicielką ? Odpowiedz mi. Proszę.

Isi

Is uśmiechnęła się lekko.
- Nie, nie to miałam na myśli - pokręciła głową. - Można powiedzieć, że zostałam uzdrowicielką... ale nie pracuję nigdzie stale, ani nie tak, jak uzdrowicielka powinna. - Dziewczyna założyła nogę na nogę i zamyśliła się. - Spłacam długi, po wsiach ciężko jest zarobić tyle, co w mieście - powiedziała w końcu. - Ale nie mówmy o tym, dobrze? - dodała.

Damon

Drow kiwnął głową i wyprostował się.
- Jesteś pewna że nie chcesz niczego do picia ? - zapytał, rozmyślając o czymś.

Isi

Isilra przemyślała pytanie drowa. Powiedz, że nie. Powiedz, że nie. Nienienie.
- Nie jestem pewna - odpowiedziała wykrętnie.