Amerraind RPG

Damon

Domon lekko się uśmiechnął.
- To jak chcesz czy nie ? - zapytał podchodząc do barku.

Isi

- Chcę, chcę - mruknęła, choć jej rozsądek krzyczał coś całkiem odwrotnego. Kiedy Damon odwrócił się do barku, dziewczyna zdjęła buty i usiadła ze skrzyżowanymi nogami na fotelu.

Damon

damon wyciągnął kolejny kieliszek i napełnił go czerwonym winem. Wrócił do dziewczyny go jej podał.
- A co do tych długów ... myśle że moge Ci pomóc.

Isi

Is wzięła kieliszek od Damona i spojrzała podejrzliwie na zawartość.
- Wieem - mruknęła spuszczając głowę. - Ale dziękuję, poradzę sobie, wpadanie z długów w długi nie jest najlepszym pomysłem.

Damon

Drow położył rękę na ramieniu Isi.
- To nie była by pożyczka, poprostu przyjacielska pomoc - zapewnił Damon.

Isi

- Nie wierzę w coś takiego - mruknęła wciąż nie podnosząc głowy i patrząc się na kieliszek. - Potem i tak okazuje się, że trzeba to spłacić.

Damon

Damon zamyślił się chwile.
- Obiecuje że nie będziesz musiała jej spłacaci - zapewnił Drow - Powiec tylko ile potrzebujesz.

Isi

Dziewczyna podniosła głowę i pokręciła nią w geście odmowy.
- Naprawdę nie chcę, jejku, po co ja ci o tym w ogóle mówiłam.

Damon

Damon popatrzył zrezygnowany na Isi i westchnął.
- Jesteś pewna ? - zapytał - A gdzie właściwie mieszkasz ?

Isi

- Jestem pewna - odparła. - Niedaleko, jakieś dwa domy stąd, u Etain - wyjaśniła poprawiając spódnicę i podnosząc głowę.

Damon

Drow milczał chwile.
- Wiesz, chyba tęsknie za domem - powedział nagle - świat jest za duży, żeby tu żyć. I za wielu tu ludzi, oni o wiele szybciej zdradzją nawet od Drowów, nie ma dla nich rzadnej świętości.

Isi

Is oparła się o krzesło i spojrzała w oczy Damona.
- Ciekawa jestem jak wygląda twój dom, przepraszam za to bagno - odparła. - Nie wiem, nigdy nie ufam ludziom, żeby wiedzieć czy zdradzają, a i drowa żadnego oprócz ciebie nie znam.

Damon

- Nic nie szkodzi ... wielu tak mówi - odparł Damon, upił kolejny łyk wina - Wątpie żeby ci się tam spodobała, skoro mówisz że lubisz otwartą przestrzeni. - milczał przez chwilę patrżąc przez okno na toczące się po drodze wozy - Ja tylko raz zaufałem człowiekowi, potem bardzo tego załowałem - Ale on bardziej

Isi

- Tak, chyba tak - potwierdziła słowa mężczyzny. - Dlaczego? - zapytała, dopiero po chwili zauważając, że nie powinna poruszać tego tematu.

Damon

- Pytasz się dlaczego mu zaufałem czy dlaczego tego załowałem ? - zapytał spokojnie, ani na chwile nie zmieniając wyrazu twarzy.

Isi

Is zastanowiła się chwilę.
- Dlaczego tego żałowałeś.
Dziewczyna upiła łyk wina i spojrzała na twarz drowa.

Damon

Drow zastanowił się chwile i podjął swoją opowiesći.
- To było dawno temu, rok po moim przybyciu do tego świata. Byłem wtedy młodszy i naiwny. Poznałem pewnego młodego człowieka, zaufałem, obdarzyłem swoją przyjaźnią. Uczyłem go, tego co sam umiem. Wreszcie doszedł do wniosku, że mnie przerusł. Mylił się - umilkł na chwilę - Zdradził mnie. A żałowałem chyba przyjaźni, swojej naiwności.

Isi

Isilra milczała przez cały czas, gdy Damon opowiadał i patrzyła się na niego nieobecnym wzrokiem. Kiedy skończył dalej siedziała tak, jakby nie tego nie zauważyła. Próbowała sobie przypomnieć wszystkie kontakty, które mogła uznać za przyjaźń. W końcu, kiedy stwierdziła, że jedyną bliską jej osobą jest Fay, a nawet Etain traktuje jedynie tylko jak znajomą poczuła się okropnie osamotniona. Is potrząsnęła głową i spojrzała przytomniej na drowa.
- Ludzie zawsze tacy są - mruknęła w końcu. - Zarozumiali i niewdzięczni. Myślisz, że zaufanie to naiwność? - zapytała nagle.

Damon

- Zaufanie, nie ... ale moja bezgraniczne zaufanie w drógą osobe, tak - powiedział Damon, opróżniając do końca kieliszek.

Isi

Dziewczyna odstawiła do połowy opróżniony kieliszek na stolik obok i wstała. Bez skrępowania zarzuciła Damonowi ręce na szyję i uśmiechnęła się.
- Przynajmniej nie nazwiesz mnie naiwną - powiedziała bawiąc się białymi włosami mężczyzny.

Damon

Damon lekko się uśmiechnął i objąl dziewczyne w pasie i przyciągnął bliżej siebie.
- Nie smiał bym - zapewnił.

Isi

Isilra również uśmiechnęła się i pocałowała Damona przytulając się do niego. Głos rozsądku jak zwykle komentował całą sytuację twierdząc, że uwodzi kolejnego mężczyznę, a potem zostawi go dla innego, ale skutecznie go zagłuszała.

Damon

Damon odwzajemnił pocałunek elfki. Nie zwracał na nic uwagi, liczyła się tylko ta chwila. Jego ręcę zaczeł błądzić po plecach Isi.

Isi

Isilra uśmiechnęła się czując na swoich plecach dłonie Damona. Rozpięła kilka guziczków jego koszuli i dotknęła zimną dłonią jego ciepłego ciała. Na chwilę odsunęła twarz od twarzy mężczyzny i spojrzała na niego. W jednej chwili przez jej głowę przeleciały tysiące myśli o wszystkich takich sytuacjach w jej życiu. I o tym, że razem ze świtem wszystko na zawsze się kończy. A ona zawsze odchodzi. Dziewczyna krótko pocałowała Damona i odsunęła się, zdejmując jego dłonie z jej talii.
- Przepraszam - powiedziała cicho opuszczając głowę.

Damon

Damon spojrzał zdziwiony na elfke. Nie wiedział o co jej chodzi.
- Co się stało, Isi ? - zapytał, podnosząc jej twarz by mógł spojrzeć jej w oczy.

Isi

Is przytrzymała dłoń mężczyzny, którą dotykał jej twarzy i spuściła oczy.
- Nie mogę - powiedziała cicho. - Jesteś inni niż oni wszyscy - mówiła dalej myślać o wszystkich ludziach i mieszańcach, którym oddała choć jeden pocałunek. - Nie chcę, żeby wszystko skończyło się tak jak zawsze.

Damon

Drow patrzył chwile na elfke i ponownie się do niej zbliżył.
- Nic się nie musi kączyć - zapewnił czule Damon - wiesz o tym równie dobrze jak ja. Poprostu odsuni od siebie przeszłości. - dodał choć sam w swoje słowa nie wierzył. Liczyła się tylko ta chwila, a potem ... się zobaczy.

Isi

- Wszystko się kończy - mruknęła odsuwając się. - Zwykle wraz ze świtem. Nie umiem się tym cieszyć, kiedy wiem, że rano będę musiała odejść - dokończyła znów spuszczając głowę i gniotąc kawałek materiału spódnicy.

Damon

Damon podszedł do dziewczyny i ją przytulił. Nie wiedział czemu to zrobił. Nie wiedział czemu mu tak zależało. Wiedział tylko że pragnie być przy niej.
- Nie musisz oddchodzić - wyszeptał jej do ucha.

Isi

Isilra przytuliła się do drowa.
- Nic nie rozumiesz. To kwestia czasu, wyjadę stąd, ty wyjedziesz i nigdy się więcej nie zobaczymy - zaczęła mówić tuląc się do mężczyzny. - Tak jest zawsze, tak będzie i teraz. Po co zaczynać, skoro i tak wiem, że znikniesz z mojego życia?

Damon

Damon przez chwile się nie odzywając tylko tuląc dziewczyne.
- Narazie nigdzie się nie wybieramy ... przynajmniej ja - dodał po zastanowieniu - Może nie znikne, może zostane. Przyszłości jest tylko czarną plamą. Ale wiem jedno zależy mi na tobie Isi, rozumiesz ?

Isi

Is podniosła głowę i spojrzała na Damona.
- Naprawdę ci na mnie zależy? - zdziwiła się tak bardzo, że aż zatrzymała napływ ponurych myśli. - Przecież ledwo co mnie poznałeś... - zaczęła, ale umilkła i objęła jedną ręką szyję mężczyzny. Zaczęła bawić się kosmykiem jego włosów.

Damon

Damon nie odpowiedział tylko zaczął głaskać Isi po włosach.
- Nie oddejdziesz ? -zapytał niepewnym głosem.

Isi

Is przez chwilę nie odzywała się i patrzyła na Damona.
- Odejdę - mruknęła, gdy cisza stała się nieznośna. - Mam jeszcze sporo spraw do załatwienia poza miastem - powiedziała i zamilkła na chwilę. - Ale obiecam, że wrócę.

Damon

Damon milczał nie wiedział co maiał powiedzieć.
- Nie wrócisz - powiedział smutno - Nie wrócisz - powtórzył puszczjąc Isi i oddchodząc dwa kroki do tyłu - Jak masz wyjści to wyjdź teraz- obrócił się nie chciał na to patrzeć.

Isi

Isilra wzruszyła ramionami udając, że skoro tak to nic ją to nie obchodzi.
- Spodziewałam się czegoś takiego - mruknęła nieprzyjemnie, założyła wysokie buty, zabrała torbę i prawie wybiegła z domu Damona.

Damon

Damon stał jeszcze chwile po wyjściu elfki.
Wspominał. To co przeżył jednego cudownego dnia .
Rozmyślał. Nad tym co stracił i nigdy nie odzyska .
Po kilku minutach otrząsnął się jakby z pół snu, letargu i podszedł na chwiejnych nogach do barku. Wyciągnął na wpół opróżnioną butelkę czerwonego wina i dopełnił dzieła w kilka sekund. Butelka rozpadała się z trzaskiem na ścianie. Wyciągnął teraz butelkę martini i usiadł w fotelu patrząc na księżyc. Po kolejnych pięciu minutach druga butelka wylądowała na ścianie. Wstał i podszedł znowu do barku z której znowu wyciągnął butelkę czerwonego wina. Z trudnością przewiesił miecz i sztylet oraz założył płaszcz. Wyszedł zataczając się i pijąc wino.

Damon

Damon wślizgnął się niepostrzerzenie do domu. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze i skrzywił się mimowolnie. Zrzucił z siebie ubranie które dostał od strażnika a z szafy wyciągnąl swoje. Gdy był już ubrany, wyszedł.

Damon

Damon wpuścił przodem Isi a potem sam wszedł zamykając drzwi na klucz.
- Rozgości się - powiedział zciągając z głowy kaptur.

Isi

Is spojrzała nieprzytomnie na Damona.
- Sugerujesz coś? Mówiłam, że jestem zmęczona... - mruknęła, wciąż stojąc obok drzwi.

Damon

Drow obrócił się w stronę drzwi i zaśmiał się cicho.
- Nic nie sugeruje - powiedział spoglądając spod przymkniętych powiek na Isi

Isi

- Bardzo śmieszne - mruknęła zakładając ręce na piersi i opierajac się plecami o drzwi. - Naprawdę chciałabym już iść spać - ziewnęła i zasłoniła usta dłonią.

Damon

Drow podszedł powolnym krokiem do Isi i nachylił się do niej.
- Kto ci broni spać ? - zapytał - Tam masz sypialnie - wskazał jedne z drzwi, lekki uśmiech wpełzł na jego twarz.

Isi

- Mam z tobą zamieszkać? Tak już, teraz? - zdziwiła się. Ja sobie tego nie wyobrażam...

Damon

Drow uśmiechnął się szerzej i przytaknął głową.
- Czas do zastanowienie właśnie się skączył - powiedział i objąl Isi

Isi

Isilra prychnęła.
- Chyba żartujesz, myślisz, że jak powiesz, że mnie kochasz to ja zaraz zacznę się pakować i przeprowadzać do ciebie? - powiedziała udając oburzenie i z powrotem założyła ręce na piersi. - Muszę porozmawiać z Etain, a poza tym miała być posiadłość pod miastem, a nie domek w środku Akii - dokończyła i gwałtownie odwróciła głowę w stronę drowa.

Damon

Damon gdy tylko elfka obróciła głowe, pocałował ją delikatnie w usta.
- Najpierw będę musiał coś kupić - powiedzial gdy przestał ją całować - Daj mi dwa tygodnie napewno coś znajde.

Isi

- Dobrze, dobrze - zaśmiała się i odwzajemniła króciutkim pocałunkiem. - Ale i tak muszę iść porozmawiaż z przyjaciółką i załatwić kilka rzeczy...

Damon

Drow kiwnął głową.
- Oczywiście - powiedział - A musisz dzisiaj iść ? - zapytał z dziwnym błyskiem w oku.

Isi

- Nie, nie muszę - westchnęła widząc minę Damona. Etain i tak pewnie nie zauważy. W końcu wychodzę na całe dnie i noce. pomyślała. - Tylko na nic nie licz!