Amerraind RPG

Arai Ralza

[ZZazdrosny! ^^]

Demon obrócił się w stronę Damona.
- Ona martwila się o ciebie - zauważył. - Bardzo cię kocha.

Damon

Drow wzruszył ramionami
- Możliwe – odparł, nie chciał zagłębiać się w tą kwestie.

Arai Ralza

- Nie moja sprawa - mruknąl Ralza. - Tak tylko powiedziałem... Pójdę już, do zobaczenia.
Demon wyszedł z domu drowa i poszedł w stronę portu.

Damon

Drow mruknął coś pod nosem i nalał sobie wina. Musiał coś wypić. Usiadł z pełnym kieliszkiem i utkwił wzrok na placu targowym...

Ppewnym czasie cialem Damona targnął ból, o wiele większy niż poprzednimi razami i tym razem rozchodził się na całe ciało. Drow krzyknął i upadł na ziemie. Po kilku minutach wszystko ustało tak nagle jak się zaczeło. Skrytobójce leżał jeszcze chwile oddychając ciężko. Mam co raz mniej czasu Podniósł sie z ziemi i rozjerzał po pokoju. Musze wyruszyci natychmiast. Na szybko chwyycił jakąsi kartke papieru i naskrobał kilka słów do Is
Musiałem wyjechać. Wróce nie długo. Zostawiam troche pieniędzy, powino wystarczyci. Damon. Obok kartki zostawił sakiewke. Następnie wszystko co dzisiaj zakupił przepakował do torby podróżnej. Sprawdził jeszcze raz czy wszystko.
Broni była.
Pieniądze były.
Medalion .... drow rozjerzał się nie spokojnie po pomieszczeniu. To nie możliwe... po chwili oddetchnął z ulgą. Leżał na podłodze koło fotelu. Musiał mi wylecieć z kieszeni kiedy upadałem. Otworzył pudełko i wyjął z niego Gwiazde. Zawiesił ją sobie na szyji żeby taka sytłacja się już nie powtórzyła. Zarzucił jeszcze na siebie podóżny plaszcz i wyszedł.

Isi

Isilra dotarła do domu. Była zmęczona, ale szczęśliwa. Zdziwiła się, kiedy drzwi nie ustąpiły pod naporem ręki na klamkę i zaczęła szukać kluczyka w torbie. Otworzyła drzwi i weszła do środka, po czym rzuciła torbę, płaszcz i kapelusz przy wejściu. Po drodze do pokoju zdjęła przemoczone buty i odgarnęła włosy. Wrzuciła kilka drew i zapaliła ogień w kominku; w pomieszczeniu od razu zrobiło się przyjemniej. W kuchni przygotowała sobie gorący napar i rozwiesiła mokre ubrania, aby szybciej wyschły. Fakt, że Damona znów nie było w domu trochę zepsuł jej humor, ale kiedy dostrzegła kartkę leżącą na stoliku wiedziała już, że wcale się nie ucieszy. Rozłożyła papier i przeczytała list. Po chwili pojrzała na sakiewkę i miała ochotę wrzucić ją do kominka razem z listem, który właśnie był trawiony przez języki ognia. Wiedziała, że się śpieszył, ale miała do niego żal - przecież mógł poczekać tę godzinę aż wróci. Skoro tak to ja też nie mam zamiaru się ograniczać. mruknęła w myślach i zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu. Mogła wyjechać nawet za kilka godzin, wystarczy, żeby koń zdążył odpocząć. Czuła się zlekceważona. Ze złością odstawiła pełny kubek na stół i zaczęła zastanawiać się, co zabrać ze sobą. Nawet nie zauważyła, kiedy spakowała niewielki tobołek, do którego - o dziwo - zmieściło się wszystko, co chciała zabrać. Przebrała się w suche ubrania, przeliczyła jeszcze raz pieniądze dorzucając do nich sakiewkę Damona, ubrała się i wyszła z domu zamykając drzwi. Chciała koniecznie porozmawiać z Fay.

*

Isilra wróciła do domu. Jak zwykle otworzyła drzwi kluczem i weszła do środka. Zaraz potem dołożyła drew do kominka i zwiększyła płomień, który już dogasał. Nie miała nic do roboty; odliczała czas, potrzebny Zinowi do zregenerowania sił. W końcu zajęła się porządkowaniem preparatów, które miała zamiar zostawić - nie mieściły się w torbie i miała nadzieję, że nie będą jej potrzebne. Kiedy skończyła zaczęła porządkować cały dom - ubrania, naczynia, a nawet puste doniczki na parapetach. Westchnęła i usiadła na kanapie. Czuła się źle. Sprawdziła jeszcze zawartość tobołka, który zabierała ze sobą i sięgnęła po kartkę, gdzie po kilku minutach myślenia, napisała: "Wyjechałam, nie wiem, kiedy wrócę. Tęsknię za Tobą." Położyła zgięty papier na stole obok wazonu ze więdnącym już kwiatkiem i mruknęła coś pod nosem. Przebrała się w ubrania, w których miała zamiar wyjechać i usiadła na sofie. Nie wiedziała, co ze sobą zrobić przez najbliższe kilka godzin. Zastanawiała się też czy wyjechać w nocy czy następnego dnia.

*

Isilra była zdenerowana bezczynnym czekaniem. Kiedy nad horyzontem zaczęło powoli pokazywać się słońce wstała, założyła na sibie płaszcz i dobre do podruży buty. Na głowę włożyła swój ulubiony, biały kapelusz. Przewiesiła przez ramię tobołek, który okazał się mimo wszystko trochę ciężki i rozejrzała się po domu. Wszystko uporządkowane, kartkę zostawiłam, wszystko mam, pieniądze są... wyliczała w myślach. Kiedy upewniła się, że wszystko zrobiła wyszła i zamknęła drzwi na kluczyk. Skierowała się do karczmy, by jakoś milej zacząć ten dzień i odświeżyć się na drogę.

***

Dotarła do budynku niosąc liczne bagaże i starając się zdjąć sobie z głowy kaptur, który zasłonił jej oczy. Kiedy stanęła przez drzwiami, zaczęła nerwowo szukać kluczy i kląć jak szewc. Kiedy w końcu udało jej się je znaleźć - zawieszone na łańcuszku na szyi, nacisnęła klamkę i kopnęła w drzwi. Wchodząc do środka, zastała (tak jak się zresztą spodziewała) wszystko na swoim miejscu, jedynie z dodatkową warstwą kurzu na szafkach. Rzuciła tobołki na kanapę i zdjęła z siebie wilgotny płaszcz, po czym rozebrała się ze spoconych rzeczy i rozpaliła w kominku. Kartkę, która wciąż stała na stoliku wrzuciła do ognia i poszła się umyć.
Krzątała się po pomieszczeniach i zbierała swoje rzeczy. Kilka ubrań, jedna cieniutka sukienka, zasuszone zioła, fiolki z miksturami. Rzuciła wszystko obok tobołków na kanapie. Przebrała się i zarzuciła na siebie płaszcz. Zgasiła płomień w kominku i wyszła, zamykając drzwi na klucz.

***

Wróciła, zapaliła w kominku i domknęła nieszczelne okna. Zaparzyła sobie wodę z ziołami i bez problemu odnalazła wejście do tajemniczego schowka, kt.óry Damon kiedyś przy niej otworzył. Jesteś paskudna mruknęło sumienie jeszcze niedawno nie mogłaś się z tym pogodzić, a teraz, co chcesz zrobić? Isilra powstrzymała się przed palnięciem się otwartą dłonią w czoło i zaczęła przeglądać półki, szuflady i szafki. Znalazła sporo przydatnych eliksirów, kilka książek, broń i pieniądze. Uśmiechnęła się, mało wiedziała o swoim byłym mężczyźnie. Przyda jej się wszystko, kiedyś. Zamknęła pomieszczenie i wybrała sobie książkę z regału, usiadła wygodnie na kanapie przykrywając się kocem i sięgnęła po kubek. Otworzyła książkę, ale nie czytała - słuchała jak śnieżyca nasila się za oknami i jak ogień trzaska w kominku. Szkoda, że był taki pijany mruknęła w myślach mógł się chociaż do czegoś przydać. Westchnęła.

***

Rano krzątała się trochę po domu, umyła się, ładnie ubrała i przygotowała przed lustrem. Nie miała większych planów na dziś, nie wiedziała, co robić - pieniądze miała, starczą jej na długi czas. Postanowiła poszukać Fay, a potem wybrać się do dzielnicy handlowej albo na targ i kupić sobie coś ładnego.

***

Wróciła tylko po to aby się przebrać, spakować trochę rzeczy, zabrać pieniądze, zawiesić na szyi amulet i zamknąć dom na klucz.

Damon · Wysłany: Śro 22:20, 28 Mar 2007 Temat postu:

Damon wszedł do domu. Dwano tu nie był. Kilka ładych miesięcy. Prawie wszystko było tak jak przedtem. Ale było pusto. O wiele za pusto. Westchnął i nalał sobie lampke wina. Usiadł na krześle i powoli pił. Wspominając.

Drow po kilku godzinach wstał i wyszedł.

Damon

Damon otworzył drzwi do domu. Wpuścił przodem elfke, a następnie sam wszedł zamykając za sobą drzwi.
- Napijesz się czegoś? - zapytał zostawiając rzeczy Is w salonie

Isi

- Chętnie - odpowiedziała, zdejmując z ramienia torbę i rzucając tobołki na kanapę. - Kiedy wróciłeś? - Powoli zaczęła się rozpakowywać.

Damon

- Kilka dni temu - odparł drow szykując dwa napoje. Po chwili wyszedł trzymając dwa kubki gorącego naparu - Gdzie byłaś?

Isi

- W Lavrenpsellm - odpowiedziała, siadając na kanapie i biorąc od Damona kubek. - Ralza miał tam jakieś ważne sprawy do załatwienia. - Nie była pewna, ale chyba miała nie rozgłaszać plotek o ich małej wyprawie. - A potem jakoś tak zostałam. A ty?

Damon

- Dalej nie wierze Ralzie - powiedział po chwili drow. I nigdy nie uwierze - Ja większości czasu spędziłem w górach, a potem ... byłem w Podziemiach, miałem tam pewną ważną sprawe - upił mały łyk napoju.

Isi

- Dlaczego? Poza tym, że uwielbia uwodzić kobiety i zmienia je średnio, co kilka dni to wydaje się być w porządku - zaśmiała się i upiła trochę gorącego naparu. - Góry...? Wszystko już dobrze z tym... dziennikiem? - Zaniepokoiła się i wbiła w drowa przenikliwe spojrzenie.

Damon

- Jest demonem - zauważył drow - Do tego niezrównoważonym. Tak, myśle że wszystko w porżądku - sięgnął za pazuche i wyciągnął dziennik. Połozył go na stole - Przeczytałem go w całości. Wlaściwie musze jeszcze tylko jedną rzecz załatwić. Ale to może poczekać.

Isi

- To go nie przekreśla. - Dziewczyna wykonała głową taki ruch, jakby chciała zaprzeczyć jego słowom. Wstała, by odstawić kubek na stół i odwróciła się w stronę drowa. - Musi poczekać - rzuciła, zajmując miejsce na kolanach drowa i dotykajac opuszkami palców jego ust.

Damon

Drwo zaczął delikatnie gładzić ramiona elfki. Przybliżył swoje usta do jej i pocałował ją. Długo i namiętnie. Zaczął powoli schodzić z pocałunkami coraz niżej ..

Isi

Śmiała się, kiedy całował jej skórę; kiedy zdejmował z niej ubranie. Między pocałunkami zapewniała go, jak bardzo za nim tęskniła. Kiedy po niecałych dwóch godzinach leżeli oboje w sypialni mężczyzny, również się uśmiechała.
- Uwielbiam cię - wymruczała, głaszcząc go po klatce piersiowej.

[ssssse. xd]

Damon

Drow spojżał na Is. Uśmiechnął się do niej.
- Ja Ciebie też - powiedział, opierając się na łokciach - Powiesz jakie miałaś plany że nie chciałaś w Akia zostawać?

Isi

- Teraz są nieistotne, nie przejmuj się tym. - Isilra ucałowała mężczyznę w policzek i wstała. Umyła się i ubrała w piękne szaty. Skąd ta, jeszcze niedawno biedna dziewczyna miała na to pieniądze?

Damon

- Pięknie wyglądasz - powiedział Damon, zarzucając na siebie swoje ubrania. Połataną koszule i spodnie. Dośc nowe ... jak na Damona.

Isi

- Dziękuję - odpowiedziała, a zaraz potem jej głowa pojawiła sie w drzwiach do sypialni drowa. Posłała mu całusa i ponownie zniknęła.

Damon

Drow wstał z łóżka i wszedł do salonu. Nalał sobie lampke wina i zaćzął powoli pić rozkoszumąc się smiakiem.

Isi

- Wychodzę. Mam kilka spraw do załatwienia - poniformowała, zakładając na siebie płaszcz i opuszczając dom.

Damon

Drow wypił całą zawartości lamki. Patrzył jeszcze chwile przez okno, a nastepnie również wyszedł.

Isi

Wróciła. Gdzie była, nie wiadomo. Cicho zgrzyt zamka w drzwiach, ciche skrzypienie, a potem ciche plask plask gołych stóp o drewnianą podłogę, gdy zdjęła buty. Damona nigdzie nie było, co działało na jej korzyść. Dom miała narazie dla siebie. Zajęła się swoim małym laboratorium w kuchni, gdzie miała przechowywalnie elksirów, miksur i innych suszonych żab. Nie była wiedźmą.

Damon

Damon wszedł do domu. Znowu go nie było kawał czasu. Jak zresztą zwykle. Był już pewien że wojna ogarnie za kilka miesięcy cały kraj. Uśmiechnął sie krzywo. Przynajmniej podmrok był póki co bezpieczny. Wszedł do kuchni
- Witam - rzucił do Is.

Isi

Oderwała się od krojenia czegoś bardzo dziwnego i zapewne leczniczego. Odłożyła wielki nóż na bok i podeszła do swojego mężczyzny.
- Witaj, kochanie, stęskniłam się - oświadczyła krótko. Ucałowała go mocno w usta i wróciła do przerwanej pracy.

Damon

Drow stał opoary o framuge. Milczał. Nie wiedział jak to powiedzieć.
- Za klika miesięcy wyjeżdżam - przemógł się wreszcie.

Isi

Nie wiedziała, czy jest jej z tego powodu przykro. Ich związek i tak opierał się na krótkich spotkaniach między rozjazdami. W tym domku. Ich małą ostoją.
- Dokąd? - zapytała, udając, że mało ją to interesuje. Ciach, ciach, ciach, kroił nóż, wbijając się raz po raz w zielsko, aż przez przypadek nie trafił w jej palec. Cofnęłą go szybko, ale kroiła dalej, nie zważając na to, że krew niszczy ziele. Ciach, ciach, ciach, nie tak miało być, ciach, ciach.

Damon

- Do podmroku - odparł - Na stałe - dodal po chwili - Musze się synem zająć - wyznał.

Isi

Zagryzła policzki od środkowej strony. Tego było za wiele. Obiecywał jej tyle... "Jestem taka głupia!" warknęła na siebie w myślach. Nóż wbił się ostrzem w drewnianą podłogę, a skrzywdzona śmiertelnie panienka śmignęła obok drowa i wybiegła z mieszkania w tym, czym stała. Podarta biała sukienka, zakrwawiona dłoń i bose nogi. Ile może znieść zakochana dwudziestodwu latka?

Damon

Cholera jasna zaklnął w myślach i wybiegł za elfką.

Isi

Wpadła do mieszkania jak burza, umyła dłoń i zaczęła pakować swoje mikstury. Potem reszta rzeczy i była gotowa. Usiadła na oparciu sofy, zakładając wysokie, jeździeckie buty i przyglądając się swojej sukience. "Więcej nie założę sukienki." zadecydowała, kończąc się ubierać. Złapała swój płaszcz i wyszła z domu z pakunkami. Pomieszka dzisiaj jeszcze w Powoju, jutro zdecyduje, co dalej robić ze swoim życiem. "Zabiję gówniarza, kiedyś."

Damon

Damon po kilku godzinach wrócił do domu. Is już nie było. Nie było już sensu zostawać. Spakował wszystko co przedstaiwało jaką kolwiek wartość i wyszedł. Zamykając za sobą drzwi na klucz. Ruszył do stajni. Jak dobrze pójdzie za dwa dni będzie na miejscu.

Damon

Seti z opiekunem weszli do domu. Malec od razu pobiegł do gabinetu ojca i nie pytając się go o zdanie wpakował mu się na kolana. Starszy drow stanął w drzwach.
- Przepraszm, sir czy będę jeszcze potrzebny?
- Nie, Korneliszu. Możesz odejść - odparł Damon zajęty zabawą z synem.
Opiekun wyszedł z domu.

Aker

Aker stanął na progu domu, poprawił mundur i zapukał.

Damon

Damon sporzał w sreonę drzwi. Zaklnął w myślach i postawił syna na podlodze.
- Idź do swojego pokoju - maluch kiwnął głową a po chwili go nie było. Drow otworzył drzwi.
- Słucham?

Aker

- Pan Damon, tak? - zapytał Aker.

Damon

- Tak - przytaknął drow - O co chodzi?

Aker

Aker bez słowa wszedł do domu i złapał drowa za kołnierz, w drugiej ręce trzymając włócznię.
- Coś ty zrobił Isilrze? - zapytał ostrym tonem.

Damon

- Puść mnie - głos drowa był wyprany z emocji.

Aker

- Nie - odparł strażnik. - Ona płacze teraz przez ciebie, sku*wysynie. Coś ty jej zrobił?!

Damon

W ręku drowa błysnął sztylet. Poczułeś lekkie ukłucie pod sercem.
- Puść.

Aker

Aker momentalnie spojrzał na sztylet. Blisko... W jednej sekundzie puścil drowa i zakręcił koło włócznią, aby odbić ostrze - lepiej się zabezpieczyć, drow zawsze mógł uderzyć bez ostrzeżenia.
- Coś ty jej zrobił Mów! - zarządał ostrym tonem.

Damon

- Wyjdź z mojego domu - Damon nie da wyprowadzić się z równowagi. Napewno nie jakiemuś marnemu strażnikowi.

Aker

Aker wsparł się na włóczni.
- Nie wyjdę, dopóki mi wszystkiego nie powiesz - odparł twardo. - Isilra płacze przez ciebie i jest cała roztrzęsiona, coś ty jej zrobił?

Damon

- Wyjdź - powiedział ostrzejszym tonem - I zamknij drzwi - odwrócił się do straznika plecami i ruszył w strone jednego z pokoi.

Aker

Aker błyskawicznie przystawił włócznię do gardła drowa.
- Odpowiedź chyba nie boli - zauważył. - Za to brak odpowiedzi będzie bardzo bolesny.

Damon

Drow spojrzał zmęczonym wzrokiem na Akera.
Poczułeś nagle jakąś sile. Po chwili wylądowałeś na ścianie.
- Następnym razem nie będę taki miły

Aker

Akera porządnie zaćmiło z bólu - połowa ran na plecach się otworzyła, to cholernie bolało i było cholernie nieprzyjemne. Podniósł się jednak, pomagając sobie włócznią i spojrzał nieprzyjemnie na Damona.
- Coś ty jej musiał zrobić, że nie odpowiadasz? - zapytał bardziej siebie, niż Damona.

Damon

- Powiedziałem jej prawde - głos damona był cichy. Lodowaty.