Amerraind RPG

Isi

- Nie widzę w tym żadnego sensu - powiedziała w końcu. - Zabijając kogoś niewinnego sprawiasz, że jego rasa zaczyna zabijać twoją rasę - niewinnych, winnych. Potem twoja rasa zabija ich rasę, a cierpią na tym najczęściej osoby, które nie mają z tym całkowicie nic wspólnego. I tak bez końca.
Dziewczyna zamyśliła się.
- Mogę zrozumieć, chociaż nie uważam tego za słuszne... jednak nie pozwolę żebyś zabił Araia, słyszysz?! - warknęła odwracając się w stronę fotela, na którym siedział Damon i zakładając ręce na piersi.

Damon

- Oni nie wiedzą kto ich zabija - mruknął pod nosem drow, spojrzał jej prosto w oczy - Już raz mu darowałem życie, a on mnie drugi raz zaatakował. Nastepnym razem będzie trupem - powiedział spokojnie.

Isi

Isilra zmrużyła oczy.
- Jeśli to zrobisz nigdy ci tego nie wybaczę - powiedziała spokojnie.

Damon

Drow spojrzał zdziwiony na elfkę.
- Skoro tak stawiasz sprawe ... to zobaczymy co przyszłości przyniesie - Trupa demona przyniesie ale to dodał juz w myślach.

Isi

Oparła się plecami o ścianę i spojrzana na sufit.
- Dlaczego mam wrażenie, że przyszłość nie przyniesie niczego dobrego? - zapytała z wyczuwalnym smutkiem w głosie.

Damon

- Nie wiem - odparł Damon - Może przyniesie coś dobrego ?

Isi

- Jeśli zostawisz Araia w spokoju z całą pewnością - odparła i podeszła do mężczyzny. Usiadła na poręczy fotela i założyła Damonowi kilka kosmyków białych włosów za ucho. Delikatnie pogładziła policzek, w który zmuszona była w nocy uderzyć.
- Ale niepokoi mnie coś jeszcze. Dlaczego wtedy tak nagle zemdlałeś?

Damon

Drow spućił wzrok.
- Nie musisz się o mnie martwic - wymamrotał - Zawsze sobie sam radziłem - milczał chwile - Nie wiem czemu zemdlałem.

Isi

- Nic na to nie poradzisz, że się o ciebie martwię - odpowiedziała. - Te wszystkie wypadki ostatnio są wyjątkowo niepokojące, to nie jest żadna choroba. Wygląda to raczej... nie znam się na tym, moja przyjaciółka na pewno by wiedziała, ale zniknęła kilkanaście dni temu, może nawet więcej.
Dziewczyna zamyśliła się.
- W każdym bądź razie nie pozwolę, żebyś męczył się z tym sam.

Damon

Drow pogładził Is po policzku, uśmiechnął sie do niej.
- Nie męcze się z tym ... można powiedzieć że już lekarstwo znalazłem - Mam nadzieje

Isi

Dziewczyna usiadła Damonowi na kolanach, założyła nogę na nogę i poprawiła spódnicę. Uśmiechnęła się do niego nieśmiało.
- Mam nadzieję, że ci pomoże.

Damon

- Napewno pomoże - Damon objął w tali Is - A właściwie na co Ci to wygląda ? Nie okączyłaś zdania.

Isi

- Na coś, co ma związek z magią. Jak mówiłam, nie znam się zbytnio na skutkach tych wszystkich uroków i zaklęć, czy czegoś tam, ale oddzielić zwyczajne choroby i problemy zwykłych ludzi od takich jeszcze potrafię.

Damon

Drow milczał, nie miał pojęcia co ma odpowiedzieć ... zresztą jak najszybciej chciał przeczytać pamiętnik i znaleź odpowiedzi.

Isi

Is pocałowała Damona krótko i wstała, po czym podeszła do stolika by zabrać kubek. Udała się do kuchni, gdzie go zostawiła, a potem wróciła do pokoju po płaszcz. Zaczęła się ubierać.
- Mam kilka spraw do załatwienia, wrócę wieczorem - powiedziała, po czym założyła buty i przewiesiła torbę przez ramię. Posłała mężczyźnie pocałunek i wyszła z domu.

Damon

Damon siedział jeszcze chwilę po wyjściu Is spatrując się w ogieni, po kilku minutach sięgnął po pamiętnik. Przpatrywał mu się przez chwile, przejechał ręką okładce ze skóry.
Otworzył ją.
Przeczytał jeszcze raz pierwszy wpis i zabrał się za drugi z każdą linijką był co raz bardziej przerażony.

14 września 300 ery Nieśmiertelnego.

Zacznijmy od najważniejszego. Od bóli głowy, przypomnij sobie kiedy się zaczeły bo od tego momętu masz miesiąc życia. Równe 31 dni. Jest tylko jeden sposób aby to zatrzymać, musisz stworzyć, odnaleź Gwiazde Stwórcy stworzoną z Mithrilu, i zaklnąci w niej cześci swojej doszszy. Gdy już będziesz miał Gwiazde przeczytaj następną stronę.
Podróżuj w pokoju, moje dziecko

Twarz drowa była bielsze niż zwykle ... właśnie się zoriętował że zosało mu nie więcej niż dwa tygodnie życia.

Chryste panie, zlituj się!
Co ja takiego zrobiłem ?
.Napisałeś "podrużój"

EDIT

Drow po kilku godzinach wpatrywnia się w prózne wstał i wyszedł. Miał plan. Nie zauważył nawet że zostawił otwarty pamiętnik na fotelu

Isi

Dziewczyna wróciła pod dom. Była okropnie zmęczona. Z niechęcią zaczeła szukać lucza w torbie, a kiedy go znalazła otworzyła drzwi, oparła się o nie ramieniem i weszła do środka. Isilra rozejrzała się po pomieszczeniu i wzruszyła ramionami widząc, że nie ma Damona. Odwiesiła płaszcz, zdjęła buty, które rzuciła gdzieś przy wejściu i z torbą na ramieniu poszła do kuchni. Zaparzyła sobie napar z ziół o tak silnym zapachu, że w całym pomieszczeniu czuć było miętę. Półelfka wyjęła z torby wszystkie rzeczy. Zioła, pudełeczka i fiolki odstawiła na miejsce, po czym przeliczyła zarobione dzisiaj pieniądze i dodała je do sporej sakiewki, w której trzymała wszystkie oszczędności. Wynik zgadzał się, a nawet miała kilka monet do wydania, teraz musiała tylko wymyśleć jak bezpiecznie dostać się do stolicy. Jakoś ostatnia podróż tą trasą nie była najmilszą w jej życiu chociaż i nie najgorszą. Z lekkim uśmiechem na twarzy wyszła z kuchni niosąc kubek z gorącym napojem. Postawiła go na stoliku i zajęła się kominkiem - dorzuciła drew i zapaliła płomień pod nimi. W pokoju od razu zrobiło się przyjemniej. Is ziewnęła i położyła się wygodnie na kanapie podkładając sobie pod głowę poduszkę i biorąc do ręki kubek.

Damon

Damon wrócił do domu po kilku godzinach. Stnął w progu salonu.
- Już wróciłaś - zauważył z uśmiechem na twarzy. Spojrzał przez moment na do połowy opróżnione wino. Dziwne nie miał już na nie ochoty, wzruszyl ramionami i udał sie do kochni, zrobić coś do picia.
- Jak Ci minął dzień ?

Isi

- Okropnie - mruknęła podnosząc głowę z poduszki i podejrzliwie patrząc na wejście do kuchni, w którym przed chwilą zniknął mężczyzna. - Lepiej powiedz, jak ty się czujesz.

Damon

drow chwile się zastanawiał co odpowiedzieci, kiedy przygotowywał kawe. Dobrze gdyby nie to że mam dwa tygodnie życia i wydałaem majątek na jakiś głupi medalion pomyślał ironicznie. A odpowiedział.
- Nie narzekam - czekał aż woda się zagotuje.

Isi

- Ty nigdy nie narzekasz - odpowiedziała obracając się tak, żeby leżeć na plecach i lepiej widzieć otwarte drzwi od kuchni. Przez prezypadek ręką strąciła z oparcia jakąś książkę. - Zawsze wręcz tryskasz zdrowiem - mruknęła pod nosem siadając i podnosząc dziennik. Z zaciekawieniem spojrzała na okładkę i przetarła ją wierzchem dłoni. Poprawiła kosmyk włosów, który wysunął się zza ucha, ułożyła się wygodnie i otworzyła książkę na pierwszej stronie.
- "12 września 300 Ery Nieśmiertelnego" - przeczytała cicho i zmarszczyła brwi, spoglądając w stronę kuchni.

Damon

- Bo nie mam na co - oddpowiedział wesoło. Humor zdecydowanie mu sie poprawił, zalal wodą ziarenka kawy i już chciał wyjśc z kuchni gdy sobie przypomniał że dobrze było by coś jeszcze zjeść. Zaczął szukaci czegoś do przegyzienia.

Isi

- Nie ma na co - prychnęła, przedrzeźniając drowa i przewracając oczami. "A czuję, że tak będzie, jestem już za stary, o wiele za stary." przeczytała i podniosła głowę. Co on czyta? pomyślała, bawiąc się rogiem strony. - Jesteś głodny? - zapytała, widząc że mężczyzna nie wychodzi od dłuższej chwili, co od początku ich znajomości się nie zdażało.

Damon

- Troche - odpowiedzial otwierajc po kolei kilka szafek - ale nie kłopocz się zaraz coś znajde.

Isi

- Może jednak ci pomóc? - odparła uśmiechając się. - Sam nie wiesz, gdzie co masz w swoim domu.
Isilra patrzyłą chwilę na drzwi po czym zaczęła czytać następną linijkę tekstu. Kiedy skończyła czytać pierwszy wpis podniosła głowę i potarła dłonią policzek. Czekała aż Damon wróci z kuchni - chciała o coś zapytać.

Damon

- Wiem, wiem - mruknał drow. Wreszcie coś znalazł. Jabłko. Wrocił usmiechnięty do pokoju. Ale mina mu żedła gdy zobaczył pamiętnik. Cholera jasna pmyślał

Isi

- To jest to twoje lekarstwo? - mruknęła podnosząc dziennik i robiąc nachmurzoną minę. - Wszystko przede mną ukrywasz.

Damon

Damon mruknął coś pod nosem.
- To nie tak - zacząl kulawo - Nie chciałem cie denerwować.

Isi

- Nigdy nie chcesz mnie denerwować i nigdy ci to nie wychodzi. - Dziewczyna westchnęła. - Skoro i tak już to znalazłam to wytłumacz się.

Damon

Drow przełknął nerwowo śline.
- Widzisz... - nie miał pojęcia co ma powiedzieć - Miałem znaleź jakieś lekarstwo to znalazłem...

Isi

- Wspaniałe lekarstwo - prychnęła, otworzyła dziennik na drugim zapisie i zaczęła czytać na głos. - "Od buli głowy, przypomnij sobie, kiedy się zaczęły, bo od tego momentu masz miesiąc życia. Równe trzydzieści jeden dni. Jest tylko jeden sposób, aby to zatrzymać, musisz stworzyć lub odnaleźć Gwiazdę Stwórcy." Nie ma to jak niezawodny lek, prawda? Łatwy i szybki do zdobycia, niedrogi - dodała, kiedy skończyła czytać. Oczy zaszkliły jej się. - Kiedy mi chciałeś o tym powiedzieć? A może nigdy?

Damon

Drow milczał. Nie miał zamiaru nigdy o tym wspominać, najmniejszego, uważał to za zbędne.
- Mam pieniądze - powiedział ostrożnie.

Isi

- "Odnaleźć Gwiazdę Stwórcy stworzoną z Mithrilu i zaklnąć w niej część swojej duszy." to też pewnie zrobisz za pieniądze, co? - mruknęła odwracając wzrok w stronę kominka.

Damon

- Właściwie to narazie mam zamiar tylko kupić... potem sie zobaczy... - mruknął - Nie gniewaj sie, proszę

Isi

Dziewczyna przyciągnęła nogi pod brodę i otuliła je ramionami. Rzuciła dziennik z dala od siebie, na kanapę w stronę Damona i położyła głowę na rękach.
- Kim ty jesteś? - zapytała patrząc się w ogień.

Damon

Drow patrzył na odróconą do niego plecami Is.
- Byłem ... jestem skrytobójcą - powiedział powoli - Po śmierci rodziców miałem do wyboru to albo śmierci z głodu.

Isi

- Nie pytam o twoją profesję. Domyśliłam się tego, nie ciekawią mnie powody - powiedziała chłodno i zacisnęła dłoń na materiale luźnych spodni, które miała na sobie.

Damon

- To co chcesz usłyszeci że jestem potworem bez uczuci ? może i jestem nie obchodzi mnie to - powiedział Drow

Isi

- Nie obchodzi cię to - powtórzyła cicho. - Ciebie nic nie obchodzi, prawda?

Damon

Drow kucnął obok elfki i dotknął jej policzka.
- Póki ciebie nie poznałem, racja niz mnie nie obchodziło...

Isi

- Powiedziałeś, że jesteś potworem bez uczuć i nic cię nie obchodzi, zdecyduj się - fuknęła i odwróciła głowę w drugą stronę.

Damon

Damon popatrzył smutno na elfkę.
- Nigdy nie mówiłem że jestem święty, ale cie kocham.
Drow nie doczekawszy sie odpowiedzi wstał i wyszedł. Musiał wiele rzeczy przemyśleci

Isi

Dziewczyna przytuliła twarz do poduszki.
- Też cię kocham i w tym cały problem... - mruknęła, gdy za drowem zamknęły się drzwi.
Siedziała dwie godziny przyglądając się najpierw tańczącym w kominku płomieniom, a potem dogasającemu palenisku. Kiedy nawet ostatnie drewienko przestało się żarzyć, zasnęła.

Damon

Damon wrócił po kilku godzinach włuczenia się po mieście. Wszedł do salonu i spojrzał na śpiącą elfke. Wetchnął cicho i podszedł do niej, nakrył ją kocem i delikatnie pocałował w czoło. Uklęknął przed kominek i wrzucil kilka drewienek, płomieni ponownie zapłonąl. Drow usiadł na fotelu i zapatrzył sie w płomienie

Isi

Isilra przebudziła się i leniwie przeciągnęła, by otrząsnąć się z resztek przyjemnego snu. Kiedy otworzyła oczy zobaczyła, że płomień w komiku wciąż się pali. Odwróciła głowę w stronę fotela i poprawiła koc, którym była przykryta.
- Dobrze, że wróciłeś - powiedziała z niepewnym, lekkim uśmiechem. Prze ten cały czas zdążyła wszystko przemyśleć i poukładać sobie w głowie. Stwierdziła też fakt, że ostatnio zachowuje się jak jakaś sierota i czas to zmienić.

[xP]

Damon

Damon odwrócił się s strone Is i się uśmiechnąl.
- Nie zostawił bym cie - powiedział. Teraz był tego pewien, jak tylko dostanie ten medalion spali pamiętnik i będzie żył normalnie.

Isi

Dziewczyna wstała i podeszła boso do drowa.
- Wiem. Przemyślałam to. Jesteś najdziwniejszym mężczyzną jakiego znam - powiedziała i pocałowała Damona w policzek.
- Chcesz coś ciepłego do picia? - zapytała wchodząc do kuchni.

Damon

- Nie, dziękuje - odpowiedział Drow i obrócil się za elfką. Przyglądał sie jej spod przymrużonych pwiek.

Isi

Isilra zagotowała wodę i zaparzyła kilka przyjemnie pachnących ziół. Po kilku chwilach wróciła do pokoju z parującym napojem w kubku. Usiadła obok drowa.
- To chociaż mi powiedz czy masz już tę gwiazdę i czy zamierzasz przeżyć.

Damon

Drow objął ramieniem elfkę.
- Nie wybieram się na tamtej świat - zapewnił - A co do gwiazdy ... powinienem ją mieć rano...

[ ciekawe czy sie o cene zapyta... ]