Amerraind RPG

Damon

Cztery najwyższe szczyty w górach Brerskich: Casandra, Safona, Elaina i Zenika. Te imiona zostały nadane na część czterech żon jednego z pierwszych królów, wszystkie zmarły w niewyjaśnionych okolicznościach. Wiecznie ośnieżone i całe pokryte jamami z których co jakiś czas strzelają strumienie ognia. Prawie cały czas krążą nad nimi ogromne stworzenia. Smoki.

Lern

Błysk i Lern pojawił się w sporej wielkości jaskini blisko szczytu góry Safony.
Strumień ognia przeleciał przez korytarz, Mag szybko uskoczył ratują życie.
- Spokojnie Fertesie to ja Lern – zawołał.
Ciężkie stąpnięcie pomruk wydobył się z głębi jaskini. Lern wszedł w głąb korytarza. Za zakrętem znajdowała się ogromna pieczara, a w środku leżał Kilkunasto metrowy skrzydlaty jaszczur o białych łuskach.
- O mało mnie nie usmażyłeś Staruszku – zaśmiał się Lern
- Tak to bywa gdy się przychodzi bez zapowiedzi – odpowiedział niskim głosem Smok.
- Przepraszam, zapomniałem jacy z was maniacy na punkcie dobrego wychowanie – zironizował Mag.
- Dość tych wygłupów. Co cię do mnie sprowadza ? – Zapytał smok podnosząc łeb.
- Czy nie można odwiedzać starych znajomych bez powodu ? – spytał.
- Starych znajomych, owszem można. Chociaż nie sadzę żeby często zdarzało się by tymi znajomymi były smoki. Gadaj o co chodzi –
- Przez trzydzieści lat nic się nie zmieniłeś. Jeśli tak stawiasz sprawę, no to dobrze. Chciałem pogadać.
- Mów więc.
- Moim światem zaczęła targać wojna. Elfy ruszył do walk z ludźmi. Ktoś zaburzył strukturę Magii. Czuje to. Coś się zaczęło, zegar ruszy, czas mija, a ja nie wiem co to takiego, ale nie to mnie martwi. Czuje że czegoś mi brakuje czegoś co może zmienić wszystko.
- Tak mówisz. Jeśli tak czujesz to niewątpliwie się coś dzieje. A co do tego czego ci brakuje. Może zacząłeś odczuwać potrzebę tego co wy śmiertelni nazywacie mianem Miłości.
- Ja przychodzę do Ciebie po rade, a tymi o miłości zaczynasz prawić ? Wiesz że niewierze w ten ludzki wymysł, to czysta bajka. Świat nie może stać się piękniejszy tylko dla tego ze ktoś powie ci „Kocham”, to Nielogiczne.
- Świat nie jest logiczny, jest harmonijny, a to c innego.
- A harmonią nie nazywamy całej logiki tego zagmatwani.
- Wiele chłopcze musisz się jeszcze nauczyć. Całe życie uczono Cię magii i sztuk z nią związanych, ale nikt nie nauczył Cię życia.
- Tyle masz mi do powiedzenia. Próżno tu przychodziłem – Lern odwrócił się i Teleportował.

Avorn

Po chwili odpoczynku w mieście teleportował ich na szczyt jednej z gór.
- Tu jest twoje kolejne zadanie – powiedział wskazując na lecącego Orła o rozmiarach sporego smoka.

Arai Ralza

- Wspaniale... - mruknął demon.
Ralza sprężył się do skoku i wyskoczył jak sprężyna, w bestię zamieniając się dopiero w powietrzu. Orzeł zauważył go dopiero w ostatniej chwili. Starli się, poleciało futro i pierze. Demon zawył boleśnie, kiedy ptak przeorał go po pysku pazurami - całe szczęście nie uszkodził oczu.
Walka zakończyła się po chwili, kiedy brązowo-biały kłębek ciał spadł na ziemię. Demon podniósł się i przybrał ludzką formę.
- Cięzko było... - przyznał.
Spojrzał w taflę pobliskiej kałuży, tamując płynącą z twarzy krew.
- Źle to wygląda - zauważył.

Avorn

- Musisz bardziej uważać, najtrudniejsze jeszcze przed tobą. Miejmy nadzieje że nie dasz się załatwić którejś z pieczęci bo to by oznaczał dla Ciebie wieczne więzienie między światami – powiedział po czym podszedł do Ralzy, spojrzał na jego rany, podniósł rękę i czarem zatamował krwawienie niezasklepiając jednak ran.
- Leczenie nigdy mi nie szło – powiedział bez przekonania.

Arai Ralza

- Wystarczy - zapewnił Ralza. - Powiedz lepiej, co teraz mnie czeka.

Avorn

- Zależy no co liczysz. Ale myślę że mam Coś co będzie dla Ciebie odpowiednie - powiedział z uśmiechem pod nosem. Teleportował ich.

Avorn

Błysk i Pojawili się znowu na zboczu jednej z gór. Przed nim znajdowało się ogromne wejście do jaskini.

Arai Ralza

Ralza spojrzał na ziejący w skale otwór. Nie, to nie była zadowolona mina.
- Mam rozumieć, że smok? - zapytał niepewnie.

Avorn

- Nie. Smoki to za wysoka półka, żeby zdobyć ich krew do pieczęci trzeba się namęczyć. Idziemy szukać nietoperza – powiedział spokojnie.

Arai Ralza

Demon zwątpił.
- Nietoperza? - wykrztusił. - Gdzie tkwi haczyk? Stworzenie jest sześc razy większe, niż powinno, czy może pluje jadem albo wysysa krew?

Avorn

- Piszczy. Piszczy tak że jego głos spokojnie może wywołać lawinę, zawalenie się jaskini i pozbawić nas słuchu na zawsze - powiedział krótko.

Arai Ralza

Demon skinął z uznaniem głową.
- Czyli muszę go podejść, nim mnie usłyszy - zauważył. - O ile ja nie chcę usłyszeć jego.
Ralza usiadł na kamieniu obok wejścia do jaskini.
- Muszę poczekać - mruknął. - Inaczej sie nie podkradnę. Właśnie: mam do ciebie pytanie. Dlaczego wykorzystałeś wojego brata, aby stworzyć pieczęć? Nie masz serca?

Avorn

- Pieczęciom było drzewo. Lern był swojego rodzaju efektem ubocznym mutacji, nie on jedyny tam leżał. Poza tym któż lepiej bronił by tej pieczęci niż on ? – spytał

Arai Ralza

Demon milczał długi czas, patrząc się w oczy maga.
- Wiedziałeś, że nie będę chciał zrobić mu krzywdy? - upewnił się.

Avorn

- Wiedziałem, że będziesz miał opory przed ta walką, byłem też pewny że żaden inny poszukiwacz przygód nie będzie miał najmniejszych szans – powiedział.
Spojrzał na słońce.
- Musimy się śpieszyć słonce już wysoko, wkrótce sam się obudzi – powiedział Elf.

Arai Ralza

Demon zdjął opatrunek i obejrzał nogę.
- Poradzę sobie - oświadczył wstając. - Idę tam.
Ralza zamienił się w bestię. Stulając skrzydła przy plecach i kładąc uszy po sobie, zaczął się skradać. Nikt nie usłyszałby jego kroków, tak dobrze mu szło. W końcu zniknął gdzieś w środku jaskini. Mijały minuty ciszy, po których nastąpił dziki ryk, odgłos szamotaniny i krótki, urwany pisk, gdzieś na granicy ludzkiego słuchu. Po kolejnych kilku minutach Ralza wyszedl z jaskini, bez najmniejszego usczerbku na zdrowiu, jednak zataczając się lekko.
- Idziemy dalej - oświadczył dziwnie zmienionym głosem.

Tobias

Mężczyzna pojawił się gdzieś. Sam nie wiedział gdzie. Miał zamiar dotrzeć do Akki, ale trochę się pogubił. Dobrze, że nie podróżował teraz z dzieckiem. Nagle zauważył kogoś. Podszedł.
- Przepraszam, jest pan może z Akki? - spytał.

Arai Ralza

Demon obrócił się w stronę nieznajomego. Prawie go nie usłyszał.
- Mógłbyś powtórzyć? - zapytał. Zawsze mógł czytać z ruchu warg.

Tobias

- Czy jest pan może z Akki? - powtórzył.

Arai Ralza

- Jestem - odparł. - Dziwne pytanie, jak na tak odległe od Akkii góry. Wybiera się tam pan?

Tobias

- Tak. Ale chyba trochę zboczyłem z drogi. A zna pan może panienkę Katherine Misch? - spytał, mając nadzieję na pozytywną odpowiedź.

Arai Ralza

- Znam - odparł demon, jego wyraz twarzy stał się odrobinę mniej sympatyczny.

Tobias

- A wie pan, jak ona się czuje? - spytał. Chciał się dowiedzieć jak najwięcej o Kath, aby nie mieć niespodzianek, gdy ją odnajdzie.

Arai Ralza

Demon odgarnął włosy z twarzy - nie podobało mu się to wypytywanie, tym bardziej, że nie słyszał emocji w głosie rozmówcy.
- Dobrze - odparł. - Wręcz bardzo dobrze. Mam jednak wrażenie, że nie przedstawiliśmy się sobie. Nostris de Morgan.

Tobias

- Tobias Bily*. Muszę znaleźć tę dziewczynę - powiedział z lekkim smutkiem w głosie.

[*Musiałam dać te imię i nazwisko, bo mnie kręciło xD]

Arai Ralza

Demon nie uslyszał smutku, jednak wyczytał go z oczu rozmówcy.
- Kim ona jest dla ciebie? - zapytał. - Domyślam się, że kimś bardzo ważnym.

Tobias

- Była moją żoną. Mamy wspólne dziecko. Jednak z jakiejś przyczyny, ona kiedyś uciekła - mruknął. Tak, Kath była miłością jego życia.

Arai Ralza

Demona aż zakuło w sercu. Nie był w stanie nic powiedzieć, stał tylko oniemiały, patrząc na Tobiasa wielkimi oczami.

Tobias

- Czy ja powiedziałem coś nie tak? - spytał niepewnie, widząc twarz rozmówcy.

Arai Ralza

Demon pokręcił głową, jakby próbując coś z niej strząsnąć.
- Nie - odparł niepewnie. - Nie, tylko nie mówiła mi nic o tym. Ile lat ma wasze dziecko?

Tobias

- Cztery. Nie mówiła nic? Czyli chyba się bardzo dobrze znacie. - W jego oczach pojawił się błysk nadziei. Chciał chociaż zobaczyć blondynkę, była dla niego bardzo ważna.

Arai Ralza

- Dobrze - zgodził się demon. - Krótko, ale dobrze ją znam, uratowała mi kiedyś życie.

Tobias

- Tak, dziewczyna zawsze poświęcała się dla innych. Potrafiła podnieść na duchu i pomóc. Istny skarb. Mam nadzieję, że jest szczęśliwa. - Uśmiechnął się.

Arai Ralza

Demon również się uśmiechnął.
- Sądzę, że jest - odparł, nie wnikając w szczegóły. - Wkrótce może pan ją spotka, jesli tylko dotrze pan do Akkii na czas.

Tobias

- To ona wyjeżdża? A niech mi pan powie, czy ona ma kogoś? - spytał, trochę się wahając.

Arai Ralza

Demon zamyślił się na moment, zapamiętale obracając w palcach naszyjnik.
- Miała wyjechać ze mną - odparł w końcu, cicho. - Oświadczyłem się jej.

Tobias

Tobias głośno przełknął ślinę.
- Niedorozwinięta, puszczalska idiotka! - wrzasnął. Nigdy nie mógł opanować emocji.

Arai Ralza

Demon złapał Tobiasa za kołnierz, niczym atakujacy wąż, drugą ręką zamierzając się do ciosu.
- Odmów to - warknął. - Ale już!
Nie żartował? Tak, na pewno nie. Wyglądał na takie, który zamorduje za takie słowa skierowane pod adresem Katherine.

Tobias

- Ale taka jest prawda. Z ramion jednego do drugiego. Bezwartościowa. - Spojrzał Nostrisowi w oczy. Ni miał zamiaru odmówić tych słów. On swoje wiedział.

Arai Ralza

Zły wybór. Palce demona w mgnieniu oka zwinęły się w pięść i wylądowały na twarzy Tobiasa. Później Ralza pchnął go, jak najdalej od siebie. Rękę uniósł w ostrzegawczym geście.
- Nie zastanowiłes się może, że mogła mieć powód? - warknął, upatrujac w tym wszystkim wyłącznie winę Tobiasa.

Tobias

Tobias prychnął. Mimo lekkiego bólu policzka, nie miał zamiaru wypluć poprzednich słów.
- Chyba jedynie swoje puszczalstwo. Zobaczysz, że ciebie też zostawi. Robi tak z każdym. Udaje, że kocha. A później zostawia. Istna prostytutka, ale ona się daje za darmo.

Arai Ralza

Oczy demona zalśniły. Później Tobias leżał na ziemi, na jego brzuchu siedział Ralza, okładając go po pysku pięścią, drugą ręką trzymając za kołnierz, aby głowa za daleko nie odskakiwała.

Tobias

Odepchnął Ralzę.
- A mówią, że to ja jestem agresywny. Dobrze, koniec tego. Powiedzmy, że cię kocha. A co, jęsli zrobi to samo z tobą, co zrobiła ze mną?

Arai Ralza

Demon uspokoił się zaskakująco szybko. Nie słyszał słów Tobiasa, a jedynie część zdołał dostrzec.
- Mam z Katherine dziecko - warknął. - Ona mnie kocha.

Tobias

- Mi też to mówiła. Ale dobrze, jak uważasz. A mówiłeś, że znacie się krótko. A już macie dziecko? To tylko o niej źle świadczy... - stwierdził.

Arai Ralza

Demon znowu podniósł rekę do ciosu, opanował się jednak.
- Naprawdę chcesz mieć we mnie wroga? - zapytał, mrużąc oczy w nienawistny sposób.

Tobias

- Nie. Ale chcę ci uświadomić, że ona nie jest taka, na jaką wygląda. To nie moja wina, że pokazała mi się z tej strony - powiedział, bawiąc się smyczą u spodni.

Arai Ralza

- A może wina tkwiła po twojej stronie? - odciął się demon. - Co? Nie powiesz, że byłeś dla niej taki dobry, skoro cie opuściła.

Tobias

- Może idealny nie byłem, ale starałem się jak mogłem - odpowiedział bez żadnych uczuć.