Amerraind RPG

Enlil Rachna

Enlil i Yssel zatrzymały się przed drzwiami karczmy.
- Pasuje miejsce? - zapytała

Yssel

- Zobaczymy, jak jest w środku - wykrzywiła się Yssel, ciągnąc ciężkie, drewniane drzwi karczmy.

Enlil Rachna

Weszły do środka. Enlil uśmiechnęła się pod nosem - nigdy tu nie była.
- Przyjemnie - rzuciła w stronę Yssel, wskazując stolik przy oknie - Może tam?

Yssel

Uśmiechnęła się drwiąco, siadając na wskazanym przez Enlil miejscu.
- Mam już jednego na oku - mruknęła, przywołując wyzywająco wydekoltowaną dziewkę. - Siedzi w kącie, pali papierosa, rzuć okiem.
W ciemnym kącie widać było tylko pomarańczowy, żarzący się punkcik.

Enlil Rachna

Enlil, jako elfka, miała doskonały wzrok.
- Hm, ten brązowooki? Nonszalancja, pewność siebie, kilka osób na sumieniu. I nie tylko osób - szybko oceniła mężczyznę - Nie wygląda, jakby na kogoś czekał. Niezły - pochwaliła wybór, rozglądając się za kimś dla siebie.
Zagryzła wargę, jak to zwykła robić, gdy się nad czymś zastanawiała.

Yssel

Yssel uniosła brwi.
- Znasz się - błysnęła szarymi oczami, uśmiechnęła się wcale wesoło. - A ty, kogo bierzesz?
Odebrała od dziewki - dziwnie to słowo brzmiało w zestawieniu ze skąpo odzianą, dojrzałą już w latach nierządnicą - dwa kielichy wina i postawiła na drewnianym blacie.

Enlil Rachna

- Co myślisz o tym zakapturzonym przy schodach? - wskazała ruchem głowy młodego bruneta [czarnowłosego ^^]

Yssel

/Dobrze, dobrze...! Cholera, babska logika. Macie rację - słyszysz? - macie r a c j ę...! Czarnowłosy - brunet, brązowowłosy - szatyn! Macie rację!/

Yssel wykrzywiła wargi.
- Za młody. W ogóle, nie gustuję w chłopcach. Ale do ciebie pasuje, i tak wyglądasz jak dziecko - uśmiechnęła się złośliwie.

Enlil Rachna

/xDDD spokojnie, Jaszczureczko x] /

- To nie jest dziecko tylko młodzian - obruszyła się Enlil - Przypominam, że szukam towarzysza na noc, nie powiernika mojego serca - oparła brodę na dłoni i wydęła wargi, jakby trochę smutna

Yssel

/Mnie nie ma, jak co, będę wieczorem/

- Jedno w zasadzie drugiego nie wyklucza - zauważyła drwiąco Yssel - ale jeśli tak, to śmiało.
Zmrużyła oczy i przesłała pocałunek obserwującemu je natrętnie ciemnowłosemu elfowi z makabrycznie zniekształconą twarzą.

Enlil Rachna

- Zaraz wrócę... - rzuciła, biorąc kielich krwistoczerwonego wina i przysiadając się do młodziana

Yssel

Yssel parsknęła krótkim śmiechem. Potem przyzwalająco skinęła na widok podnoszącego się z ławy brązowookiego, wskazała mu miejsce naprzeciwko i zajęła się rozmową. Był wcale inteligentny, jak na oprycha przesiadującego w zadymionych karczmach. Odcinał się bystro na jej uprzejme złośliwości, nie dał się zaskoczyć. Słowem - był interesujący.

Enlil Rachna

Brunet natomiast był w gruncie rzeczy miłym i zabawnym... chłopcem. Enlil co chwilę wznosiła oczy ku niebu, a następnie wybuchała śmiechem - tak, nadawał się na towarzysza, ale czy aby na pewno na całą noc?
Elfka mrugnęła do Yssel, odrzucając blond włosy nonszalanckim gestem

Yssel

Yssel błysnęła zębami w uśmiechu, przechwyciła porozumiewawcze spojrzenie Enlil. Odparowała bezczelnie czarnowłosemu towarzyszowi, z przyjemnością rejestrując jego drwiący uśmiech. No, proszę, pokrewna dusza, pomyślała złośliwie.

Enlil Rachna

Enlil fuknęła raz czy dwa, po czym odstawiła pusty kieliszek na schodek i razem z 'kolegą' udała się na górę.

Yssel

Yssel znów się zaśmiała, kiedy na schodach zajaśniały i zniknęły blond włosy elfki. Postanowiła nie tracić czasu, dopiła wino i zgodziła się przejść do pokoju czarnowłosego - "on też ma ciekawą broń, może dama zechce rzucić okiem?", wypowiedziane ze złośliwym, paskudnym uśmiechem. Dama zechciała i dała się zaprowadzić do drzwi, prowadzących na boczną werandę.

Alcander Faust

Drzwi otworzyły się, wpuszczając do zapyuszczonej karczmy światło. Faust po chwili wszedł do środka. Już raz tu był, na rozmowie z 'klientem' i wiedział, że ONI nie lubią, jak drzwi są otwarte zbyt długo. Paranoicy...
Zamówił kieliszek wina i usiadł przy stoliku, kładąc cylinder przed sobą. Okularów nie zdjął; zbyt dobrze by wtedy wszystko widział. Wolał nadal widzieć 'normalnie'.
Ktoś przyniósł wino, Faust pociągnął łyczek, ale zaraz odstawił je przed siebie i położył dłonie na stoliku, jakby chciał wmówić sobie, że wina tam nie ma. Nie dość, że smakowało jak szczyny, to kieliszek był brudny.
Czekał. Wiedział, że w takim miejscu nie należy pytać, ani mówić głośno. Jak dobrze pójdzie, odpowiednia osoba sama podejdzie, oni umieją się dowiadywać tego, co im potrzebne do zrobienia złota. Jeśli zaś nie podejdzie nikt... cóż, jeszcze nie pora. Jeszcze za wcześnie.
Tylko że ja w najlepszym razie mam trzy dni...

Samael

Samael obserwował gości. Coraz częściej widywał nowych, obcych i zupełnie nie pasujących do otoczenia. Na przykład ten nowy, choć było ciemno Samael dostrzegł różnice. Wyglądał bardziej na klienta niż na złodzieja czy mordercę. Przychodzili tutaj, aby załatwiać te swoje interesy.
Podszedł do stolika i bez pytania usiadł, stawiając obok brudnego kieliszka gościa, drugi. Był czysty, gdyby nie światło każdy zobaczyłby na nim swoje odbicie...
- Witam - rzekł półszeptem
... z pewnością był kimś ważniejszym, zwykli klienci nie dostają tak czystych kieliszków.
- Widzę że na kogoś czekasz.

Alcander Faust

Faust zdecydował sie zdjąc okulary, ale zmrużył oczy. Źle mu było bez nich. Zbyt wyraźnie.
- Możliwe - powiedział po chwili niezbyt uprzejmym tonem, ale zaraz sie poprawił. W takim miejscu nhie warto przeciągać struny. - Czekam.

Samael

- Spokojnie, nic ci nie grozi - pocieszył łagodnym tonem- Zabijemy gdy będzie to konieczne... Czemu nie pijesz? - zapytał - To jedne z lepszych win, jeśli przeszkadza Ci kieliszek to mogę poprosić o czysty.

Alcander Faust

Faust uniósł brwi. Co jak co, ale tak wyraźnych gróźb nie lubił. Wyczulił się na to.
- Nie smakuje mi.

Samael

- Cóż pan Cauris będzie zawiedziony. Sądził że jego wina nie smakują tylko wybrednym wampirom... - ostatnie słowo lekko podkreślił - Niezwykły ubiór. Mieszka pan od dawna w Akkii?

Yssel

Yssel wyszła ostrożnie z bocznego korytarza i zamknęła cicho drzwi. Rozejrzała się po ciemnym wnętrzu - Enlil jeszcze nie było. Uśmiechnęła się drwiąco, przysiadła przy ławie i zamówiła wino. Popijała z kielicha, poprawiając rozburzone włosy.

Alcander Faust

- Kilka dni - mruknął Faust. - I niechże pan usiadzie.
Faust rozparł sie wygodniej na krześle, założył nogę na nogę, naprawdę rozluźniony. TUTAJ nikt nic nie zrobi wampirowi...
- Skąd ta pewność, że jestem wampirem? - zapytał spokojnie. - Wino nie może mi po prostu nie smakować? Nad każde wino bardziej wolę absynt.

Samael

- Czy ja powiedziałem że jest pan wampirem? - zapytał z lekkim uśmiechem dumy - Przynajmniej jedno już wiemy. Kim pan jest? Nazwisko jeśli łaska?

Alcander Faust

- Nazywam się Wampir - wycedził Faust ze złośliwym uśmiechem. - Na pewno pan zapmięta. Zasugerował pan to.

Samael

- Niezwykłe imię. Twoja rodzina musi pochodzić z innych wysp. Na Amerraind trudno dostać taką zacną nazwę, rzadko spotykaną - rzekł ze spokojem - A więc panie... Wampirze, kiedy pana pogryzł wampir?

Alcander Faust

- Wolnego... Nie mnie - burknął Faust, rozglądając się. - Kolegę pogryzł. Chyba wczoraj, albo przedwczoraj. Dzisiaj ma niepokojące objawy. Podobno istnieje rodzaj... leku na wczesne stadia.

Samael

- Aha - uśmiechnął się złośliwie - A więc ten twój... kolega, chce się wyleczyć? Być może jest taki lek, ale nie znajdziesz go w pierwszym lepszym sklepie alchemicznym.

Alcander Faust

- A niby dlaczego przeyszedłem tutaj? Czyżbym mimo wszystko trafił do tajnego laboratorium alchemika? - zirytował sie Faust. - Nie wyglądasz na takiego co przelewa z butelki do butelki...

Samael

- To zależy co jest w butelce - na znak podniósł kieliszek i upił łyk - Poza tym czemu nie? Parę eliksirów leczący, znajomość ziół i roślin się przydaje. Mam wiele zainteresowań - przerwał, po czym westchnął - Wracając jednak Wampirze, do uzdrowienia twojego kolegi, to niestety... Ludzie raczej nie interesują się wampirami. Może jakiś druid, elf? Sam mogę poszukać, nie powiem że jesteś pierwszy...

Alcander Faust

Faust zacisnął pięści.
- Ile najkrócej to potrwa?

Samael

[Chcesz żebym szukał?]

- Nie więcej niż trzy dni. Popytam znajome wampiry i paru alchemików. Może jakiś nekromanta.

Alcander Faust

[Sprawiaj wrażenie, że szukasz, on i tak zaraz będzie gryzł, bo przeciez go nie wyleczę xD]

- Dobrze.
Faust zaczął w milczeniu zbierać się do wyjścia. Wział cylinder i laskę, założył okulary. Po chwili odwrócił się.
- Wrócę, jeśli będzie warto.
Potem wyszedł.

Samael

[Jak już szukam to na dobre, wyjadę nawet xDD]

- Nie zapytał nawet o cenę - rzekł do siebie - No to mam zajęcie.
Wypił resztę wina, po czym wyszedł.

Arai Ralza

Demon z elfką weszli do karczmy i zajęli jedenz wolnych stolików. Ralza zamówił, jak zawsze zresztą, kieliszek wina.
- Nikt nie próbował cię dopaść po drodze? - zapytał z troską.

Isi

Isilra zdjęła z siebie płaszcz i poprawiła wilgotne kosmyki włosów.
- Nie, dlaczego ktoś miałby mnie dopaść? - Przyglądała się Ralzie. - Poza tym, nie jechałam traktem.

Arai Ralza

- ach, rozumiem. Pytam, bo wiesz, co się teraz dzieje - zaczął niepewnie. - Słyszałem, ze elfowie spotykają się z represjami ze strony innych ras. Niepokoiłem się po prostu.

Isi

- Ty? O mnie? - Ralza coraz bardziej ją zadziwiał. Albo mu się coś pomieszało albo całkiem ładnie kłamie. pomyślała. - Nie jestem elfką, prędzej czy później 'dopadnie' mnie jakiś człowiek albo elf, oczywiście, jeśli wojna rozpocznie się na dobre - odpowiedziała i zamówiła kieliszek wiśniówki.

Arai Ralza

Demon milczał przez moment.
- Właśnie o tym chciałem z toba porzomawiać... - zaczął cicho. - O tym, czy wojna się rozpocznie.

Isi

- A to moja sprawa jest? - Ponownie się zdziwiła, tym razem patrząc na Araia jak na kompletnego wariata. - Będzie, na pewno. Ludzie o tym mówią, Valen Argus szumi od plotek. Dosyć ciekawych. - Uśmiechnęła się i oparła wygodniej o krzesło.

Arai Ralza

Demon nachylił się do elfki.
- Wbrew pozorom sporo może od ciebie zależeć - zauważył, zniżając głos do szeptu. - Musisz mi pomóc, proszę.

Isi

- W czym ktoś taki jak ja mógłby pomóc komuś takiemu jak ty? - Zaśmiała się cicho. - Nie mam ani pieniędzy, ani na magii się nie znam zbyt dobrze, ani znajomości nie mam, dupy też raczej nie uśmiecha mi się dawać, więc o co chodzi?

Arai Ralza

- Nie żartuj - poprosił demon. - To poważna sprawa. Jednak odnoszę wrażenie, że nie uśmiecha ci się nawet rozmowa ze mną, więc chyba będę musiał zrezygnować.

Isi

- Nie żartuję - obruszyła się. - Po prostu przerasta to moje wyobrażenia. Mów, mów, skoro już tutaj jesteśmy, chyba, że masz coś do stracenia.
Westchnęła i napiła się powoli.

Arai Ralza

Demon zastanowił się przez moment.
- Chciałbym, abyś mi pomogła... - zaczął powoli. - Dostać się do któregoś z elfich obozów.

Isi

Isilra już bez skrępowania wytrzeszczyła oczy na demona i odstawiła kieliszek.
- Teraz to ty żartujesz. Niby jak miałabym to zrobić? Nie mam pojęcia gdzie to jest, a jeśli nawet - ściszyła głos. - To ty jesteś demonem, a ja półelfką. Przypominam, że mamy wojnę, a ja nie należę ani do strony ludzi, ani elfów, myślisz, że co? Pomacham im uszami na dzień dobry, a oni przytulą mnie i zabiorą ze sobą jak zagubioną siostrzyczkę? - Wzięła głębszy oddech i uspokoiła się, po czym znów podniosła kieliszek i napiła się. Ble - miała ochotę na jakąś porządną wódkę. - Masz pieniądze, czemu w ten sposób tego nie załatwisz?

Arai Ralza

Demon prychnąl cicho.
- Nie wszystko można załatwić w ten sposób - wyjaśnił. - Posłuchaj, odnalezie tego obozu to moja działka, sam sobie z tym poradzę. Ale potrzebuję twojej pomocy - ty wzbudzasz zaufanie, ja - nie. Mnie zbyt wiele osób zna, na dodatek teraz zostałem postawiony w bardzo złym świetle - proszę, pomóż mi tylko przekroczyć bramy ich obozu, o nic więcej nie proszę.

Isi

Dziewczyna długą chwilę milczała i rozmyślała nad tym, o co prosi ją Ralza. A co mam do stracenia? Przynajmniej będę coś robić, może ta wojna szybko się skończy? Prychnęła i spojrzała na Araia.
- No dobra, co mi tam, tylko co potem? Jeśli przeżyjemy... czy ciebie w ogóle można zabić? - Zastanowiła się chwilę. - To nas raczej już nie wypuszczą, dopóki nie skończy się wojna.

Arai Ralza

Demon odetchnął w duchu.
- Isi, wierz mi, nie boję się śmierci i jeśli zajdzie taka potrzeba... Ja cie w to wciągnąłem i będę w stanie zasłonić cię nawet własnym ciałem, o to nie musić sie bać. Zdaj się po prostu na mnie.