Amerraind RPG

Damon

- Acha - odpowiedział inteligentnie drow. Sięgnął pod płaszcz i wyciągnął kartke papieru którą następnie wsadził do kieszeni sparaliżowanego demona - To jest tak laska którą musisz odnaleź.

Arai Ralza

Demon westchnął.
- No tak, jeszcze twoja laska - mruknął. - Musiałby się zdarzyć cud, aby zdążył. Mam już tylko dziesięć dni. Ale zdobędę ją dla ciebie, wszak obiecałem.

Damon

Drow uśmiechnął się pod nosem.
- A ja obiecałem że spróbuje Cie odesłać. I mam zamiar tego dotrzymać - zauważył Drow - Chociarz pewnie będę potem z tydzień w łóżku leżeć. O ile przeżyje.

Katherine Misch

Katherine weszła do biblioteki cichutko jak myszka. Przeszła między regałami i zaczęła szukać potrzebnych jej książek.

Arai Ralza

- Daruj sobie - odparł Ralza z przekąsem. - I tak trzyma mnie tu pieczęć. Nie mogę zresztą odejść, nie opuszczę Katherine. O ile ta mnie jeszcze zechce. Serce mi się kraje, kiedy myślę, że mnie opuści. Ale cóż począć, moja wina - jeśli mnie odrzuci, wrócę do Otchłani. Ale laskę zdobędę, tak czy siak, możesz być pewien.

Katherine Misch

Gdy usłyszała swoje imię zdębiała. Nie wiedziała do kogo należy ten głos, zbyt cicho mówił. Znalazła książkę i otworzyła na wylosowanej stronie.

Damon

Damon zaśmiał się głośno.
- Słyszałeś kiedyś o tym że zaklęcie trwa tak długo jak żyje czarodziej? Wystarczy zabić w takim razie czarodzieja. Ralza, Ralza, przedchwilą mówiłeś że nie będzierz walczył, zdecyduj się wreszcie.

Katherine Misch

Dziewczyna odeszła trochę od regału, ale niezdarność sprawiła, że książka wypadła jej z rąk. Włosy zasłoniły twarz, więc nie widziała, u kogo stóp wylądował podręcznik. Gdy wstała, łzy napłynęły jej do oczu. Przed nią siedział Ralza...

Arai Ralza

Demon już miał zamiar odpowiedzieć drowowi, jednak zamilkł, kiedy przed nim stanęła Katherine.
- Witaj, skarbie - mruknął cicho. - Wybacz, że nie wstanę, aby cię powitać - jestem... sparaliżowany tymczasowo.

Katherine Misch

Dziewczyna objęła się ramionami i nie odezwała się. Nie wiedziała co powiedzieć...
- Znalazłeś liścik? - spytała łamiącym się głosem.

Arai Ralza

- Jaki liścik? - zapytał zaskoczony demon. - Wróciłem do miasta raptem godzinę temu, nic nie wiem o liściku. Chciałaś mnie opuścić w takim stylu, jak ja to robiłem - zauważył. Nie był zły, po prostu stwierdzał fakt.

Katherine Misch

- Nie, nie w takim... - powiedziała, a po poliku spłynęła mała łza. - Bo nikt nie może mieć wszystkiego. Tak jak ja nie mogę mieć Ciebie. Bo nie wszyscy zasługują na miłość. I tymi właśnie jestem ja... - szepnęła.

Damon

Drow wstał i otrzepał szate.
- To ja wam nie będę przeszkadzał. Do zobaczenia, de Moragn - ruszył w strone wyjścia, ale zatrzymał sie w pół kroku - Powiedz swojemu znajomemu czarodziejowi żeby odesłał mój sztylet. Jestem do niego przywiązany - ruszył ponownie do wyjścia.

Arai Ralza

Ralza posmutniał, to było widać w jego oczach.
- Usiądź, proszę koło mnie. I nie mów, że nie możesz mnie mieć, to, ze znikam, to tylko przejściowe. Znajdę dla ciebie czas, obiecuję, ale teraz mam obowiązek do spełnienia. Proszę, jeśli mnie kochasz, zostań. Jeśli jednak masz do mnie żal - odejdź, nie będe ci tego bronił.

Katherine Misch

Dziewczyna usiadła obok Ralzy i spojrzała mu prosto w oczy.
- Kocham cię, ale ty chyba mnie nie... Nie chodzi o te znikanie. Rozumiem to, że masz obowiązki. Lecz jeśli ci na mnie nie zależy powiedz to wprost, po co mam się męczyć?

Arai Ralza

Ralza zaczął szybciej oddychać, jakby coś zeszło z jego klatki piersiowej. Poderwał się i pocałował Katherine, wkładając w to tyle uczucia, ile tylko mógł.
- Nigdy cię nie opuszczę - obiecał. - Kocham cię, naprawdę cię kocham. Zależy mi na tobie bardziej, niż na własnym życiu.

Katherine Misch

Dziewczyna zamknęła oczy, gdy Ralza złożył pocałunek na jej ustach. Przytuliła się do niego bardzo mocno.
- Dziękuję. Naprawdę, dziękuję. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy... - Ujęła jego twarz w dłonie i spojrzała prosto w oczy.

Arai Ralza

- Tyle samo, co dla mnie - zapewnił, całując dłonie Katherine. - Chyba nadszedł czas, aby ci wszystko wyjaśnił - wszystkie moje dotychczasowe zniknięcia. O ile chcesz to wszystko usłyszeć.

Katherine Misch

- Do niczego cię nie zmuszam - szepnęła. - Ale jeśli chcesz: zawsze wysłucham.

Arai Ralza

Ralza zapatrzył się przez moment w niebo widoczne za oknem. Dopiero kiedy zebrał myśli, zaczął mówić.
- Do niedawna było nas więcej - zaczął. - Elfowie przyzwali demonów, aby ci wspomagali ich w walce przeciw ludziom. Pozwolono mi nimi rozporządzać - wtedy wszystkich pozabijałem. Może wyda ci się to okrutne, ale byli mi za to wdzięczni - demon po śmierci wraca do Otchłani - do domu. Po prostu pomogłem im wrócić. A przynajmniej tak mi się wydawało. Niestety - więziły ich pieczęci - teraz je łamię. Jeśli tego nie zrobię, dusze moich braci będą tu jeszcze bardzo długo więzione - będą cierpieć i zdziczeją. Chcę odpokutować swoje winy i złamać pieczęci - dlatego znikam, bez słowa. Mag, który mi pomaga, daje mi wskazówki, ale sam walczę z pieczęciami. Muszę zdążyć nim opuszczę kontynent. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz - teraz to ich los jest dla mnie najważniejszy.

Katherine Misch

Dziewczyna wysłuchała opowieści i spojrzała z uśmiechem na Ralzę.
- Rozumiem - szepnęła i musnęła lekko jego usta.

Arai Ralza

Demon uśmiechnął się i spuścił wzrok, biorąc Kath za ręce i zamykajac je w swoich dłoniach.
- Dziękuję - szepnął, po czym mówił już normalnie. - Nie każdy byłby w stanie zrozumieć moje pobódki.

Katherine Misch

- Ja w każdym chcę znaleźć jak najlepszą stronę. - Uśmiechnęła się. - W tobie znalazłam jej najwięcej, mimo twojego kobieciarstwa. A wiesz, twój służący: Zenas, to bardzo miły chłopak...

[kończę, Rafał się rzuca :/]

Arai Ralza

Ralza zastanowił się przez moment, próbując dopasować imię do twarzy. W końcu jednak skojarzył.
- Od niedawna u mnie pracuje - zauważył. - Prosty chłopak, ale pracowity i całkiem miły. Czemu o nim wspominasz?

Katherine Misch

- Rozmawiałam z nim dosyć długo - powiedziała, podnosząc książkę z podłogi, gdzie znów ją upuściła. - Bardzo sympatyczny. Dużo też mi powiedział, ale nie mówmy już o tym.

Arai Ralza

Demon uklęknął i pomógł Kath pozbierać książki z podłogi.
- Mam nadzieję, że nie naopowiadał o mnie zbyt wielu bajek - zażartował demon. Wiedział wszak, ze było odwrotnie, służsza często tworzy plotki.

Katherine Misch

- Bajek? Nie wiem, aczkolwiek interesujące rzeczy mówił. - Puściła mu oczko, uśmiechając się.

Arai Ralza

- No tak... - zaśmiał się Ralza. - Nie będę pytał, co takiego było takie interesujące.
Demon wstał i poprawił włosy.
- Może gdzieś pójdziemy? - zaproponował.

Katherine Misch

- Jeśli chcesz... - powiedziała, odkładając książki.

Arai Ralza

Demon objął dziewczynę w talii.
- Chodźmy do parku - zaproponował. - Wiosną jest tam naprawdę pięknie.
Ralza, nie czekając na zgodę Kath, wyprowadził ją z biblioteki.