Amerraind RPG

Avadur

„Czarodziejka i Nekromanta” była zwykłą, stereotypową niemal karczmą. Nie cieszyła się ani specjalnie dobrą, ani wybitnie złą opinią, ani wykwintem, ani taniością. Było tu po prostu przytulnie, spokojnie i niedrogo. Obsługa była życzliwa, karczmarz poczciwy, nie zdzierca, pokoje czyste i suche, a woda w balii zawsze gorąca i czekająca na gościa. Ale to na piętrze i zapleczu, zaś zwykle najbardziej zatłoczona była główna izba, w której przy ściana stały drewniane stoły z ławami, zaś w rogu był kontuar. Za dnia było tu luźniej i jaśniej, wieczorem, w migotliwym świetle ognia, klienci tłoczyli się z mieszkańcami miasta, którzy wpadali na kufel piwa.

Avadur

Avadur zaszedł do swojej ulubionej karczmy i zamówił porządny posiłek na śniadanie. Karczmarz dął mu talerz wieprzowiny w sosie własnym i kufel wybornego piwa do tego.
Paladyn zaczął jeść, przyglądajac się gościom.

Arai Ralza

Ralza wszedł do karczmy i od razu podszedł do baru.
- Strzemiennego - poprosił, nawet nie siadajac.
Karczmarz miał pewne obiekcje co do stanu Ralzy, jednak nie dyskutował długo i szybko nalał demonowi kieliszek. ARai wypił go i przez pewien czas stał, rozglądając się po karczmie.

Avadur

W nowoprzybyłym Avadur rozpoznał po chwili de Morgana.
Amerze, ależ ci żołdacy ze stolicy są leniwi, pomyślał. [i]Każesz im szukać druida, to już nie pomyślą, żeby przypilnować kupca...
Paladyn wpatrzył się prosto w oczy armatora, dopóki tamten nie zwrócił na niego uwagi. Gdy tak się stało, kapitan skinął głową, zapraszajac go do siebie.

Arai Ralza

Ralza przez moment zastanawiał się, czy podejść, w końcu jednak sie przemógł - gdyby teraz wyszedł, mógłby sobie narobić kłopotów. Usiadł obok Avadura, poprawiajac kołczan na ramieniu.
- Witaj, kapitanie - zaczął. - Chociaz może powinieniem się do ciebie inaczej teraz zwracać... Jakie stanowisko teraz zajmujesz?

Avadur

- Nie ma sensu zwracać uwagę na tytuły - odpowiedział Avadur, a potem wział do ust kęs wybornej wieprzowiny. Przeżuł i przełknął z trudem, ale mówił dalej dopiero gdy uspokoił przełyk. - Jestem teraz dowódcą tutajszego garnizonu, ale bardziej cenię przynależność do paladynów Amera, wśród których skromność jest cnotą.
W każdym razie, dawniej była...

Arai Ralza

- Paladynowie Amera? - powtórzył z podziwem Ralza. - Bardzo elitarny oddział.
Demon odczekał moment, po czym wstał, poprawiając kołczan na ramieniu.
- Muszę już iść - zauważył. - Nie wysyłaj za mna swoich ludzi, wrócę tu, aby wyjaśnić sprawę.

Avadur

- Ludzi? Jakich ludzi? - zaparł sie kapitan, pociągając z kufla. - Panie de Morgan, ja sam pana znajdę, jeśli sie okaże, że to pan - dodał, po czym mrugnął łobuzersko do kupca.

Arai Ralza

Demon uśmiechnął się i pokiwał głową.
- Udowodnię swoją niewinność - odparł. - Nawet jeśli Richard nie będzie chciał mi uwierzyć, to ty jestes obiektywny i osądzisz, czy poważyłbym się na zamordowanie własnego przyjaciela.

Avadur

- Niestety, nie mój osąd się liczy, panie de Morgan, ale dowody - westchnął kapitan.

Arai Ralza

Ralza skinął ze zrozumieniem głową.
- Wiem - odparł. - Jednak śnieg cały czas pada, w tym tempie wątpię, byście cokolwiek jeszcze znaleźli w lesie, jakiekolwiek ślady. Będziecie musieli zdać się chyba tylko na zeznania świadków. A takich nie było.
Demon skierował swe kroki w stronę wyjścia, na tyle wolno, aby kapitan mogł go jakby co jeszcze zawołać. Kiedy nie usłyszał ani słowa ze strony Avadura, nacisnął klamkę i wyszedł z karczmy.

Avadur

Avadur dokończył posiłek i zaczął popijać piwo, wydłubując sobie małym palcem mięso z pomiędzy. Ta sprawa jest okropna. Trzeba się nią natychmiast zająć.
Paladyn zerwał się, rzucił kilka złotych monet na stół i prawie wybiegł z karczmy.

Isi

[Niech, dobra. Ajm bek. trochę mi ta karczma nie teges, ale no, i tak nic to nikogo nie obchodzi, więc wsio xD]

Do karczmy, otwierając z rozmachem drzwi, weszła młoda dziewczyna odziana w podróżny płaszcz i buty jeździeckie, które stukały za każdym razem, gdy dotknęły drewnianej podłogi. Odeszła kilka kroków od wejścia i rozejrzała się po wnętrzu. Zdjęła mokry od padającego na dworze deszczu kaptur, a spod niego wynurzyły się wilgotne, kasztanowe kosmyki włosów, które okalały twarz półelfki. Poprawiła kucyk i ruszyła w stronę baru, nie przyglądając się zbytnio gościom. Na plecach miała niewielki tobołek, który rytmicznie podskakiwał do stukotu obcasów, z każdym jej krokiem. Stanęła przy ladzie i poczekała na karczmarza, który pojawił się chwilę później z ponurą miną. Jednak kiedy zobaczył, kto jest jego gościem, uśmiechnął się kpiąco i zagadał:
- Wróciłaś, czyli masz pieniądze. - Jego pewny ton złościł Isilrę, ale powstrzymała się od kąśliwej uwagi i uśmiechnęła sztucznie.
- Owszem i chcę odzyskać to, co moje, nie mam czasu na pogaduszki - odpowiedziała, bębniąc głucho palcami o wykonaną z jasnego drewna ladę. - Daj mi kieliszek wrzosówki na rozgrzanie - dodała już nieprzyjemnym tonem i rzuciła przed mężczyznę dwie monety.
Ten ponownie uśmiechnął się drwiąco i tonem, podobnym do miny oznajmił:
- Wedle życzenia, o pani.
Dobrze znał zamiłowanie dziewczyny do nalewek, win i innych wyrobów alkoholowychi brak umiaru w piciu. Był pewny, że nie zmieniła się ani trochę. Na chwilę zniknął w innej części karczmy, by wrócić z niewielką buteleczką i nalać do kieliszka zamówionego napitku. Isilra uśmiechnęła się pod nosem i zabrała naczynie z napojem.
- Dobra, teraz wpuść mnie do zaplecza. Czas na interesy - powiedziała, patrząc twardo na karczmarza i obracając kieliszek.
Gospodarz mruknął coś pod nosem, zawołał jedną z kelnerek, której powiedział cicho, w tajemnicy kilka niemiłych słów i odwrócił się do półelfki, która w tym czasie zdążyła jednym haustem wypić kieliszek wrzosówki. Zdjęła przemoczony płaszcz i poszła za właśnie otwierającym prawie niewidoczne drzwi mężczyzną. Uśmiechnęła się do niego nieładnie i wyminęła wchodząc w ciemny korytarz.
- Mógłbym dać ci lampę, ale na pewno świetnie widzisz w ciemności. Prościutko do celu, nie próbuj rozrabiać, bo i tak nic nie wskórasz - warknął na drogę i zamknął z hukiem za dziewczyną drzwi. Isilrę całkowicie pochłonęła ciemność. Zaklęła głośno, a na koniec dodała cicho:
- Jak ja cię nienawidzę, chamie.
I ruszyła trzymając się ściany po schodach kilka stopni w dół, a potem, przypominając sobie drogę skręciła w prawo. Karczmarz tylko oparł się o drzwi i zaśmiał nieprzyjemnym głosem, po czym wrócił do dalszego zarządzania służbą.

Po niecałej godzinie dziewczyna wróciła do głównej izby karczmy. Miała zaczerwienione policzki i lekko przyspieszony oddech. Była troszkę zła. Warknęła na karczmarza, kiedy ten obnażył żółtawe zęby w nieprzyjemnym uśmiechu i wyszła z gospody prawie wyrywajac drzwi z zawiasów.